ਤਾਂ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੇ ਰਾਜ਼ ਖੁੱਲ ਜਾਂਦੇ।
ਕੰਧਾਂ ਉੱਤੇ ਲਟਕਦੇ ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਲੰਮ੍ਹੇ,
ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਜਾਂਦੇ।
ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਚਮਕ, ਮੁਸਕਾਨ ਦੀ ਲੀਕ,
ਸਭ ਕੁਝ ਕਹਿ ਜਾਂਦੇ ਬਿਨਾ ਬੋਲਣ ਦੀ ਰੀਤ।
ਕਿਤੇ ਜੇ ਚੁੱਪੀ ਵੀ ਲਫ਼ਜ਼ ਲੱਭ ਲੈਂਦੀ,
ਤਾਂ ਹਰ ਯਾਦ ਕਵਿਤਾ ਬਣ ਜਾਣਦੀ।
ਕਿਤੇ ਜੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ,
ਤਾਂ ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਗੂੰਜ ਪੈਂਦੀ।
ਪਿੱਛਲੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਧੂੜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ,
ਕੋਈ ਉਮੀਦਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਫਿਰ ਜੱਗ ਪੈਂਦੀ।
ਹਰ ਇਕ ਚਿਹਰਾ ਕਹਾਣੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ,
ਹਰ ਇਕ ਅੱਖ ਅਚੰਭੇ ਨਾਲ ਰਾਜ ਦੱਸਦੀ।
ਚੁੱਪ ਲੱਗਦੇ ਉਹ ਪਲ, ਜਿਵੇਂ
ਸਾਡੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਬੇਨਾਮ ਦੁਨੀਆਂ ਸੁਣੀ।
ਕਿਤੇ ਪਿਆਰ ਹੌਲੇ ਹੌਲੇ ਵਸਦਾ ਹੋਇਆ ਲੱਗੇ,
ਕਿਤੇ ਵਿਰਹ ਦੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਵਗਦੀ।
ਜੇ ਤਸਵੀਰ ਕੋਈ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ।
No comments:
Post a Comment