ਕੀ ਕਹਾਣੀ ਦਿਖ ਗਈ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਤਾਂ ਰੂਪਮਾਨੀ ਛਿੱਪ ਗਈ
ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ
ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਬੇਇਮਾਨੀ ਦਿਖ ਗਈ,
ਖੁਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਮਤਲਬ ਦੇ ਵੀ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦੇ
ਮੈਂਨੂੰ ਇਉਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਜਬਰਦਸਤੀ ਮਤਲਬ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤੇ,
ਮੈਂ ਸਮਾਂ ਮੰਗਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਨੂੰ
ਮਜਬੂਰੀ ਜਾਂ ਮਿੰਨਤ ਮੰਨ ਆਪਣੇ ਹੱਕ
'ਹਾਂ ਜਿਹਾ' ਆਖ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤੇ,
ਦਿਲ ਦੀ ਤਰਜਮਾਨੀ ਨੂੰ ਮੈਂ
ਆਪਣੀ ਹਕੀਕਤ ਨਾਲ ਬਿਠਾਵਾਂ ਕਿਵੇਂ?
ਨਾਖੁਸ਼ ਦਿਲ ਨੇ ਹਕੀਕਤ ਮੁਹਰੇ ਆਪਣੇ ਦਮ ਹੀ ਘੋਟ ਦਿੱਤੇ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਸਨਾਟਾ, ਇੱਕ ਥਾਂ ਹੈ
'ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਗੋਦ'
ਜਿੱਥੇ ਸਾਹ ਮੇਰੇ 'ਚ ਵੀ ਅਵਾਜ਼ ਹੈ
ਚਾਰ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਬਸ ਮੈਂ ਹਾਂ ਤੇ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦਿਲ
ਜੋ ਇਸ ਸਨਾਟੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ
ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਕੋਇਲਾਂ ਕੂਕ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਮੇਰੇ ਇਰਦ ਗਿਰਦ ਦਰਖਤ ਬੂਟੇ ਚੁੱਪ ਕੀਤੇ
ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ
ਫੁੱਲ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਨਿੰਮਾ-ਨਿੰਮਾ
ਖਿੜ ਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੇ ਹਨ
ਨਿੰਮੀ-ਨਿੰਮੀ ਸਰਦ ਰੁੱਤ ਵਾਲੀ
ਸ਼ੀਤ ਹਵਾ ਮੈਨੂੰ ਠਾਰ ਰਹੀ ਹੈ
ਘਾਹ ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ
ਨੱਚ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਸਾਵਣ 'ਚ ਮੋਰ
ਘਾਹ ਦੀ ਨੋਕ ਤੇ ਅੌਸ ਦੀਆਂ
ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਬੂੰਦਾਂ
ਸੂਰਜ ਦੀ ਚਮਕ ਪੈਣ 'ਤੇ
ਇੰਝ ਚਮਕ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸੁਆਗਤ 'ਚ
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਹੀਰੇ-ਸੀਪੀਆਂ ਮੋਤੀ ਸਜਾਏ ਹੋਣ
ਇਹ ਬੈਂਚ ਵੀ ਖਾਲੀ ਪਏ
ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਝਾਕ ਰਹੇ ਹਨ
ਜਿਵੇਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ
ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ -'ਕੋਈ ਨੀ ਆਇਆ? '
ਸਾਰੇ ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਚੀਂ-ਚੀਂ,
ਕਾਂ-ਕਾਂ, ਗੁਟਰ-ਗੁਟਰ, ਟਰ-ਰ-ਟਰ
ਅਾਵਾਜ਼ਾਂ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਸਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ
ਸੁਰ ਮਿਲਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਰਿਆਵਲ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੈ
ਜਿਵੇਂ ਦੂਰ ਤੱਕ
ਹਰਾ ਕਾਰਪੇਟ ਵਿਛਿਆ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ
ਇੱਕ ਸੁੱਕਾ, ਕੀੜਿਆਂ ਦਾ ਖਾਧਾ,
ਖੋਖਲਾ ਜਿਹਾ ਦਰਖਤ
ਭਾਵੇਂ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ
ਪਰ ਉਸਨੇ ਜਿਉਂਣ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ
ਸੀਨਾ ਤਾਣੀ ਖੜੇ ਰਹਿਣਾ ਸਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ
ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗਤੀ ਤੋਂ ਜੀਉਂਣ ਦੀ ਆਸ ਨੀ ਛੱਡੀ,
ਭਾਵੇਂ ਸਾਥ ਛੱਡ ਗਈਆਂ ਜੜੵਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ
ਕੀੜੀਆਂ ਤੇ ਕੰਢੇਰ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਲਈ ਨਹੀਂ
ਆਪਣਿਆਂ ਲਈ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ
ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਜਿੱਥੇ ਅਨਾਜ਼ ਮਿਲਦਾ ਹੈ
ਸਾਰੀ ਟੋਲੀ ਸਮੇਤ ਚੱਲਦੀ ਹੈ
ਕੱਲੵੇ ਨਾ ਕਦੇ ਖਾਧਾ, ਨਾ ਖਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ ਏਹ
ਘਾਹ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ
ਸਿਰ ਕੱਢ ਕੇ ਬਾਹਰ
ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ ਇੰਝ ਝਾਕ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਜਿਵੇਂ ਨਿੱਕਾ ਬੱਚਾ ਅੱਡੀਆਂ ਚੁੱਕ ਕੇ
ਕੁਝ ਦੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ
ਇਸ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਭਾਰੀ ਗੜਗੜਾਹਟ ਹੈ
ਸ਼ੋਰ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਵਾਪਸ ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ
ਪਰ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਵੀ ਉੱਥੇ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ ਹੈ
ਤਿੱਤਲੀਆਂ ਮੇਰੇ ਆਸ ਪਾਸ ਘੁੰਮ-ਘੁੰਮ
ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
'ਨਾ ਜਾਅ ਨਾ ਜਾਅ...।.
.
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ 🌻
#sugamwrites
ਇਹਨਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਜ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਉਣ ਨੂੰ
ਜਾਂ ਇੰਝ ਕਹਾਂ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਸੋਚੀ ਨਈਂ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਦੀ।
ਬੱਸ! ਖਾਲੀ ਬਰਤਨ ਨੂੰ ਖਾਲੀ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ
ਬੱਸ! ਭਰਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਈਂ ਕੀਤਾ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਕੁਝ ਅੱਖਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਵਕਤ ਲਈ ਵਾਹੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਪਰ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਹੋਰ ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਉੱਗ ਕੇ ਫਸਲ ਬਰਾਬਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਫ਼ਸਲ ਐਸੀ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ ਕਿੱਕਰ
ਜਾਂ ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਸਿੱਟੇ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌙
ਓਹਦੀ ਘੜੀ ਦੀ ਸੂਈ ਕੀ
ਓਹਦੇ ਲਾਰਿਆਂ 'ਚ ਵੀ ਨਈਂ,
ਉਹ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਹੈ,
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਭੁਲੇਖਾ,
ਤਾਰੇ ਵੀ ਨਹੀਂ...।
ਕੜੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਮਲਾਈ...
ਉਹ ਲਾਲ ਸ਼ਾਮ ਜਿਹਾ,
ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ...
ਕਿਤੇ ਛੂਹ ਕੇ ਲੰਘਣ ਸਾਨੂੰ,
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੀਨਾਰਾਂ 'ਚੋਂ ਵੀ ਨਈਂ।
ਦਰਮਿਆਨੇ ਸਾਡੇ
ਅਸਮੰਜਸ ਸੀ,
ਤਿੜਕੇ ਜਿਹੇ ਬਾਟੇ ਵਿੱਚ
ਭਰ - ਭਰ ਪਾਣੀ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਭਰਾਂ,
ਅੱਗ ਲੱਗੇ, ਬੁੱਝੇ ਈ ਨਾ,
ਉਹ ਪਿਆਸ ਸੀ
ਤੇ ਅਸਾਂ ਮਾਰੂਥਲ ਵਿੱਚ ਪਿਆਸੇ ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਇਸ ਦਰਿਆ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛੋ
ਇਕੱਲੇ ਰਹੇ, ਮਹੀਨੇ ਸਾਲ ਨਾ ਪੁੱਛੋ
ਗਲਘੋਟੂ ਹਵਾ - ਨਸ਼ਾ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ
ਕਾਤਿਲ ਕੌਣ? ਇਹ ਸਵਾਲ ਨਾ ਪੁੱਛੋ।
ਮੰਨਤਾਂ, ਭਬੂਤਾਂ, ਤਵੀਤਾਂ ਦੀਆਂ ਪੂੜੀਆਂ
ਰੱਬ ਨੇ ਸੁਣਨਾ ਖੌਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਸਾਡਾ ਰੌਲਾ?
ਗਲ਼ਦਾ - ਸੜਦਾ..ਤਾਂ ਕੋਈ ਨੀ... ਫ਼ੇਰ ਕੀ ਏ,
ਸਭ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਭਾਰ ਚੁੱਕੋ।
ਆਖੈ ਮੇਰੀ ! ਦਰਿਆ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ,
ਰੁਕ ਕੇ ਸਾਰ ਤਾਂ ਪੁੱਛੋ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਅੱਧੀ ਕਲਮ ਦੀ ਸਿਆਹੀ
ਤੇ ਅੱਧੀ ਰਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ
ਹੁਣ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦਿਲ ਕੀਤਾ,
ਬਿਨ ਰੁਕਿਆਂ ਬਸ, ਤੇਰੇ ਨਾਂ ' ਤੇ
ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਖ਼ਤ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਚਿੱਕ ਕੀਤਾ,
ਸਿਆਹੀ ਕਲਮ ਦੀ ਮੁੱਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਪੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਡੁੱਬਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕੀਤਾ,
ਕਹਾਂ ਕਿ ਨਈਂ, ਪਰ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਦੇ
ਕਿਤੇ ਖੇਡ, ਹੱਸਣ - ਰੁੱਸਣ ਨੂੰ ਨਈਂਓ ਦਿਲ ਕੀਤਾ,
ਤੇਰੇ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਨਾਲ ਤੁਰਦੇ ਰਹੇ,
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਮੱਲਣ ਦਾ,
ਅਹਿਸਾਸ, ਹੱਕ ਕਦੇ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਖੜ੍ਹਦਾ,
ਪਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਤੇਰਾ ਅਹਿਸਾਸ,
ਰੋਜ਼ ਹੱਥ ਫ਼ੜਕੇ ਬਹਿੰਦਾ, ਖੜ੍ਹਦਾ, ਤੁਰਦਾ,
ਰਾਹ ਸੁੰਨਮ ਸਾਨਾਂ 'ਤੇ
ਡਰਦੇ ਮਸਾਨਾਂ ਦੇ, ਰੂਹ ਤੇਰੀ ਨੂੰ,
ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਜਾਣ ਦਾ ਹੱਕ ਨਾ ਦਿੱਤਾ,
ਮੇਰੀ ਬੰਦਿਸ਼ਾਂ ਕਰਕੇ ਕਿਤੇ ਰੁੱਸ ਤਾਂ ਨਈਓ ਗਿਆ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੱਕ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ।
ਸਿਆਹੀ ਮੁੱਕੀ, ਤੇ ਮੇਰਾ ਖ਼ਤ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਪੂਰਾ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌙
𝓓𝓮𝓼𝓽𝓲𝓷𝔂 𝓸𝓯 𝓮𝓿𝓮𝓻𝔂 𝓹𝓪𝓽𝓱 .
ਹਰ ਰਾਹ ਦੀ ਕਿਸਮਤ
ਹਰ ਰਾਹ ਤੋਂ ਹਰ ਕੋਈ
ਮੰਜ਼ਿਲ ਭਾਲਦਾ ਹੈ,
ਕਦੇ ਮਿੱਟੀ ਸਨੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ
ਧਰਤ ਨਹੀਂ ਖੰਗਾਲਦਾ,
ਬਿਨ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਪਦੀ
ਮਿੱਟੀ ਰੇਤ ਹੁੰਦੀ,
ਕਿਉਂ ਨੀ ਕੋਈ ਮਿੱਟੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ
ਫ਼ਰਕ ਪਛਾਣਦਾ,
ਬੱਦਲਾਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਵੀ ਵੇਖ ਜ਼ਰਾ ਕੁ
ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਏ,
ਸ਼ਾਹ ਕਾਲੇ ਹਨ੍ਹੇਰ ਬਣ ਆਵਣ,
ਚਿੱਟੇ ਘੋੜੇ ਦਿਖਦੇ ਕਦੇ ਸੁਹਾਵਣੇ,
ਦਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਦੇ ਜਾਵਣ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ...
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਬਵਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੇ,
ਕਿਸੇ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ,
ਕਿਸੇ ਨੇ ਗੁਨਾਹ ਕਮਾ ਦਿੱਤਾ,
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਤੀਲੀ ਦਾ ਕੰਮ ਦਿੱਤਾ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਧਰਤ 'ਤੇ ਸਮਸ਼ਾਨ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ,
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਖੜੇ ਬੰਦੇ ਦਾ
ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ।
ਕਦੇ, ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਚੁੱਪ ਕੀਤੇ ਬੋਲ
ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਨਚਾ ਦਿੱਤਾ
ਫ਼ੇਰ ਕੋਈ ਦੱਸੇ...,
ਕਿੰਨਾ ਸ਼ੋਰ ਹੋਇਆ?..
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਆਸ : Hope
ਰਹਿੰਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਜੋੜੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਭਰਮ
ਭਰਮ ਵਿੱਚ ਸਦੀਆਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
ਸਦੀਆਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ
ਪੂਰਨ ਹੋਣ ਦੀ ' ਆਸ' ,
'ਆਸ' ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸੁਪਨੇ ਵਿਖਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ,
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹਕੀਕਤ
ਪਨਪ ਰਹੀ ਹੈ,
ਪਨਪਦੇ ਅਣਗਿਣਤ,
ਅਣਕਹੇ ਸੁਪਨੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੇ ਤੀਰ
ਤਿੱਖੇ, ਹੋਰ ਤਿੱਖੇ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ,
ਤਿੱਖੀ ਧਾਰ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਚੀਰ ਕੇ
ਕੁਝ ਹਕੀਕਤ ਬਣ ਰਹੇ ਹਨ
ਕੁਝ ਸਿਰਫ਼ ਚੱਲਦਾ - ਫਿਰਦਾ ਅਹਿਸਾਸ,
ਉੱਕਾ ਅਹਿਸਾਸ, ਬੇਮਤਲਬਾ,
ਸਿਰਫ਼ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੀ,
ਪਰ ਫ਼ੇਰ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਣ
ਢੁੱਕਣ ਦੀ ਆਸ ਬਰਕਰਾਰ ਹੈ,
ਪਤਾ ਨੀ? ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ,
ਕਿਧਰੇ ਤਾਂ ਹੈ, ਆਸ - ਪਾਸ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਕਈ ਰਾਹ ਐਸੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕਦੇ। ਜਿੱਥੇ ਲੱਗਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਸ! ਹੁਣ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਮੋੜ ਤੋਂ ਫ਼ੇਰ ਰਾਹ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਿਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਰਾਹ ਹੈ, ਦੋਵੇਂ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਰਾਹ ਉੱਤੇ ਤੁਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਮਿੱਟੀ- ਧੂੜ, ਕਦੇ ਪੱਕੀ ਬਜਰੀ - ਸੀਮਿੰਟ ਲੁੱਕ ਦੇ ਰਾਹ ਵਰਗੀ ਸਖਤ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ, ਕਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਸਪੈਂਸ, ਮੋੜ ਤੋਂ ਫ਼ੇਰ ਮੋੜ ਵਰਗੀ, ਕਦੇ ਤੇਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਚੱਲਦੇ ਵਾਹਨਾਂ ਵਰਗੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੋ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਖਲੋ ਕੇ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਜੇਕਰ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਸੋਚਣ ਦੀ ਸੋਚਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਹਾਅ ਤੋਂ ਉਲਟ ਚੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਾਧੂ, ਫਾਲਤੂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਰਿਜ਼ਲਟ ਕਿ ਵੇਗ ਉੱਤੇ ਉਲਟ ਹੱਥ- ਪੈਰਾਂ ਮਾਰਨਾ ਬੇਵਕੂਫ਼ੀ ਹੈ। ਇਸ ਔਪਸ਼ਨ ਦੇ ਉਲਟ ਵੀ ਦੋ ਔਪਸ਼ਨ ਹਨ - ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਦੇ ਵੇਗ ਸਹਾਰੇ ਛੱਡ ਦੇਣਾ, ਜਾਂ ਉਸ ਵੇਗ ਨਾਲ ਤੁਰਨਾ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਚੱਪਾ ਬਣਾ ਕੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਝਾੜ, ਚੱਟਾਨਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣਾ ਵੀ, ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵੇਗ ਉੱਤੇ ਵੀ ਭਰੋਸਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ।
ਕੁਝ ਰਾਹ ਇੰਨੇ ਲੰਮਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਹੁਣ ਇਹੀ ਭਰਮ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਸਿੱਧੇ ਰਾਹ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿਸੇ ਗੋਲੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਘੁੰਮੀ ਜਾ ਰਹੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਓਹੀ ਹੈ ਨਕਸ਼। ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਉੱਤੇ ਜਾਕੇ ਮੌਸਮ, ਰੁੱਤਾਂ, ਸੁਭਾਅ, ਨੈਣ ਨਕਸ਼, ਲੋਕ, ਫੁੱਲ ਬੂਟੇ, ਰੁੱਖ ਬਦਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਤੇ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੇ ਢੰਗ ਵੀ....।
ਹਰ ਰਾਹ ਤੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਮੰਜ਼ਿਲ ਭਾਲਦਾ ਹੈ,
ਕਦੇ ਮਿੱਟੀ ਸਨੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤ ਨਹੀਂ ਖੰਗਾਲਦਾ
ਬਿਨ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਪਦੀ ਮਿੱਟੀ ਰੇਤ ਹੁੰਦੀ
ਕਿਉਂ ਨੀ ਕੋਈ ਮਿੱਟੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਪਛਾਣਦਾ,
ਬੱਦਲਾਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਵੀ ਵੇਖ ਜ਼ਰਾ ਕੁ
ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਏ
ਸ਼ਾਹ ਕਾਲੇ ਹਨ੍ਹੇਰ ਬਣ ਆਵਣ
ਚਿੱਟੇ ਘੋੜੇ ਦਿਖਦੇ ਕਦੇ ਸੁਹਾਵਣੇ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਦੇ ਜਾਵਣ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌙🌻
ਨਿਰੰਕਾਰ ਸੱਚ.
ਅਵਾਜ਼ ਸੱਚ.
ਕਾਲ ਸੱਚ.
ਅਕਲ ਸੱਚ.
ਅਕਾਲ ਸੱਚ.
ਗਿਆਨ ਸੱਚ.
ਗਿਆਨਵਾਨ ਸੱਚ.
ਰੂਹਾਨੀ ਸੱਚ.
ਅਕਾਰ ਸੱਚ.
ਇਨਸਾਨੀ ਸੱਚ.
ਗਹਿਰਾਈ ਸੱਚ.
ਦੁਆ ਸੱਚ.
ਕੁਦਰਤ ਸੱਚ.
ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ
ਵਿਗਿਆਨ ਸੱਚ.
ਹਰ ਹਰਫ਼ 'ਚ ਅਰਥ
ਤਾਲੀਮ ਸੱਚ.
ਗ੍ਰਹਿ ਸੱਚ.
ਅਸਮਾਨ ਸੱਚ.
ਪਤਾਲ ਸੱਚ.
ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ
ਵਹਾਅ ਵਿੱਚ
ਤੀਬਰਤਾ ਸੱਚ.
ਸਵੇਰ ਸੱਚ.
ਹਨ੍ਹੇਰ ਸੱਚ.
ਸੂਰਜ ਚੰਨ ਸੱਚ.
ਅਗਨੀ ਤਾਪ ਸੱਚ.
ਨਿਰਜੀਵ ਦੀ ਹੋਂਦ ਤੇ
ਰੱਬੀ ਮਿਹਰ ਸੱਚ.
ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਫ਼ਕੀਰ ਕਹਿ ਗਏ
ਸੰਸਾਰ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ
ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਸੱਚ।
_____ ___ ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਆਪਣੀ ਤਰੀਫ਼ ਆਪ ਕਰਨ ਦਾ ਜੱਟਾ ਸਾਨੂੰ ਸੌਂਕ ਕੋਈ ਨਾ,
ਕਹਿਣਗੇ ਚੰਨ - ਤਾਰੇ, ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਆਸ਼ਿਕ
ਸਾਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਕਚਿਹਰੀਓ ਕਦੇ ਵਿਹਲ ਹੋਈ ਨਾ,
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਝੂਠ ਸੱਚ ਵਾਂਗ ਬੋਲਦਾ ਏ
ਬੜੇ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ
ਸੱਚ ਦੇ ਸਿਰਹਾਨੇ
ਮੌਨ ਗੱਡਦਾ ਏ,
ਮਾਚਸ ਦੀ ਤੀਲ ਵਾਂਗ
ਪਹਿਲਾਂ ਖੂਬ ਰੋਸ਼ਨ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਫ਼ੇਰ ਕਦੇ ਤਾਂ ਅਖੀਰ 'ਚ
ਸਰੀਰ ਚੋਂ ਰੂਹ ਵਾਂਗ ਬੁੱਝਦਾ ਏ,
ਆਖਰੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਦ
ਸੱਚ ਕਿਸੇ ਦੱਬੇ ਚਸ਼ਮੇ ਵਾਂਗਾਂ
ਬਿਨ ਤਲਾਸ਼ ਕਿਤੇ ਵੀ ਫੁੱਟਦਾ ਏ,
ਝੂਠ ਚਸ਼ਮੇ ਵਿੱਚ ਜਾ
ਫ਼ੇਰ ਬੁੱਝਦਾ ਏ
ਸੱਚ, ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਦਾ
ਆਖੀਰ! ਮਸਲਾ
ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ ਏ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਪੂਜਾਘਰ ਉਹੀ ਏ
ਕੰਮ ਧੰਦਾ ਸੋਹੇ ਜਿੱਥੇ,
ਜਿੱਤ ਉਹੀ ਏ
ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ,
ਮਤ ਉਹੀ ਏ
ਗੱਲ ਸੁਣ
ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ,
ਕਦਰ ਉਹੀ ਏ
ਅੱਡੀ ਲਾ ਧਰੇ ਜਿੱਥੇ
ਤਿੱਖਾ ਸੰਦ ਉਹੀ ਏ
ਪੁੱਟ ਸੁੱਟੇ ਪੁੱਠੀ ਮੱਤ ਜੋ,
ਜਿੰਦਗੀ ਉਹੀ ਏ
ਰਫਤਾਰ ਜਿਹੜੀ ਫੜੇ
ਕਦੇ ਛੱਡੇ ਉਹ,
ਗੱਲ ਉਹੀ ਏ
ਜਿੱਥੇ ਛੱਡ ਅਧੂਰੀ
ਫ਼ੇਰ ਬੈਠ ਕਦੇ ਸੁਣਾਏ ਜੋ,
ਪਿਆਰ ਉਹੀ ਏ
ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਚੀਰੇ ਜੋ,
ਗੁਲਾਮ ਉਹੀ ਏ
ਜੋ ਮੰਨ ਲਏ ਜੰਜ਼ੀਰ
ਉਸਤੋਂ ਤਕੜੀ ਏ,
ਕਰੀਬ ਉਹੀ ਏ
ਜਿਸਤੋਂ ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਦੂਰ ਏ,
ਸੱਚ ਉਹੀ ਏ
ਜੋ ਮੈਂ ਨਾ ਆਖਾਂ
ਤੇ ਤੂੰ ਬੁੱਝੇਂ
ਹਿਰਨ ਦੀ ਕਸਤੂਰੀ ਉਹ,
ਆਕਾਰ ਉਹ
ਜੋ ਬਰਤਨ ਢਾਲ ਲਵੇ,
ਜਗਿਆਸੂ ਉਹ
ਜੋ ਬਹੁਤਾ ਜਾਣਦਾ ਨਈ,
ਸਮਝਣ ਦੇ ਖਿਆਲ ਲਵੇ,
ਕੱਲ੍ਹ ਉਹ ਜਿਸਤੇ
ਯਕੀਨ ਨਾ ਕਰਨਾ,
ਸਦੀਆਂ ਉਹ ਜੋ
ਬੀਤ ਕੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ
ਮਰਤਬਾਨਾਂ ਵਿੱਚ
ਗਈਆਂ ਸੌਂ,
ਲਿਖਤ ਉਹ
ਜਿਸਨੂੰ ਕਹਿ ਜੇ ਕੋਈ
ਵਾਹ! ਕਿਆ ਬਾਤ ਕਹੀ,
ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਉਹ
ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖ
ਮਾਸੂਮ ਬਣਨ ਨੂੰ
ਚਿੱਤ ਕਰੇ,
ਇੱਕ ਰਾਜ਼ ਉਹ
ਗੁਆਚੀ ਚਾਬੀ ਦਾ ਚਾਬੀ ਦਾ
ਬੰਦ ਜਿੰਦਰਾ ਜੋ,
ਖੇਤ ਉਹ ਜੋ
ਕਿਸਾਨ ਪਾਲ਼ੇ
ਬਿਨ ਹਾਲੀ ਬੰਜਰ ਉਹ,
ਸੁਆਹ ਨਹੀਂ ਬਿਨ
ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਅੱਗ ਤੋਂ,
ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਗੁਣ
ਕਿਤਨੇ ਗੁੱਝੇ ਦੱਬੇ ਸੌ,
ਚੱਲ ਹੁਣ ਗੱਲ ਮੁਕਾਈਏ
ਸ਼ਬਾਖੈਰ..
ਫੁਰਸਤ 'ਚ ਮਿਲਾਂਗੇ
ਫ਼ੇਰ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਤੇ ਉਹ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਕੁਝ ਕੱਚੀਆਂ- ਟੁੱਟੀਆਂ ਭੱਜੀਆਂ
ਰੁੱਸੀਆਂ ਥੱਕੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ,
ਕੁਝ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਰਹੀਆਂ ਦੱਬੀਆਂ,
ਕੁਝ ਪਲ਼ੀਆਂ ਠੱਠ- ਹਾਸਿਆਂ ਕੋਲ,
ਕੁਝ ਸੁੰਨ ਸਮਾਧੀ ਧਾਰ,
ਫ਼ਕੀਰ ਹੋ ਰਾਹੋ-ਰਾਹ ਪਈਆਂ,
ਕੁਝ ਉਂਂਞ ਅਵਾਰਾ ਆਸ਼ਕ ਵਾਂਗ
ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗੂ ਰੁਲ਼ ਗਈਆਂ,
ਰਿਸ ਗਈਆਂ ਰੇਤ ਹੀ ਹੋ ਗਈਆਂ,
ਕੁਝ ਕੱਚੀਆਂ- ਪੀਲੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ...।
ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਖਰ ਗਈਆਂ,
ਇੱਕੋ ਫੁੱਲਵਾੜੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਫੁੱਲ ਜਿਵੇਂ,
ਕੋਈ ਸ਼ਹਨਸ਼ਾਹਾਂ ਲਈ ਬਣੀਆਂ,
ਕੋਈ ਸਜੀਆਂ ਉੱਤੇ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਡੇਰੇ,
ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿੱਧ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ
ਹੇਠਾਂ ਪੈਰੀਂ ਵਾਂਗ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ,
ਕਿਸੇ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਪਏ ਹੋ
ਕਈ ਲਫ਼ਜ਼ ਕੱਚੇ ਸਮਝ ਜੋ ਲਿਖੇ ਸੀ,
ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੂਸਬੋਆਂ
ਗਏ ਕਰ ਵਾਂਗਰ ਇਤਰ ਦੇ,
ਕਈ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਹੋ ਗਈਆਂ,
ਕੱਚੀ ਰਬੜ ਜਿਵੇਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ,
ਅਰਥ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਚੇ ਸਨ,
ਕਈ ਅਰਥ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਕਈ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਪੜਨੋ ਥੋੜੇ ਅੱਖਰ ਸ਼ਰਮੀਲੇ ਸੀ,
ਉਮਰੇ ਕੱਚੀਆਂ ਜੋ ਕੁਝ ਲਿਖੀਆਂ ਸਨ,
ਕੁਝ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਭਾਰੇ ਸਨ,
ਜਿਵੇਂ ਸਭ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣ ਰਹਿਸ
ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿਗਿਆਨ,
ਰਾਜ਼ ਸਭ ਨਿਰੰਤਰ ਚੱਲੇ ਨਿਰੰਕਾਰ ਦੇ,
ਫੇਰ ਕੁਝ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਬੈਠ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਕੋਲ ਗਾ ਕੇ
ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਮੰਜਿਲਾਂ ਨਾਲ ਹੀ
ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਨੇ,
ਜਾਣਦਿਆਂ ਪਛਾਣਦਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਦਾ
ਸਫ਼ਰ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀ,
ਬੁੱਲੀਆਂ ਦੇ ਹਾਸਿਆਂ ਦੀ
ਦੰਦਾਂ ਵਗੈਰ ਵੀ ਕੀ ਪਛਾਣ ਹੁੰਦੀ,
ਜੇ ਰੁੱਤਾਂ ਇੱਕ ਜਿਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ
ਤਾਂ ਮੌਸਮਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੀ
ਖਵਾਹਿਸ਼ ਏ ਦੀਦ ਨਾ ਹੁੰਦੀ,
ਸੁਹਾਵਣੇ ਇੱਕ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਨਾ ਹੁੰਦੇ
ਗੁੱਝੀ ਕਾਇਨਾਤ ਦੇ ਜੇ ਰਾਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,
ਜੇ ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ ਇਤਫ਼ਾਕ ਰੱਖਦੇ ਹੁੰਦੇ
ਮਿਲਦਿਆਂ ਵਿਛੜਦਿਆਂ ਦਾ
ਅਰਥ ਨਾ ਹੁੰਦਾ,
ਜੇ ਦੋ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੰਗਮ ਨਾ
ਦੋ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਏ
ਸਮਝਣ ਨੂੰ ਫਰਕ ਨਾ ਹੁੰਦਾ,
ਖੁਦਾ ਤੇਰੇ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਜੇ ਕੋਈ ਰਾਜ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,
ਕਾਹਦਾ ਫ਼ੇਰ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਰੁੱਸਣਾ ਮੰਨੋਣਾ ਹੁੰਦਾ,
ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਧਰਤ ਅਸਮਾਨ
ਫ਼ੇਰ ਕਾਹਦੇ 'ਹਿਜ਼ਰ' ਉੱਤੇ ਲਿਖੇ
ਵਾਕ, ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,
ਜੋ ਕੋਈ ਅਧੂਰਾ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਹਨੂੰ ਪਰੋਣੇ ਸੀ ਬੈਠ ਰੋਜ਼
ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਮਣਕੇ,
ਜੇ ਮਿਲਣਾ ਵਿਛੜਨਾ ਨਾ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਹਦੇ ਫ਼ੇਰ ਸੋਹਣੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਤਫ਼ਾਕ ਹੁੰਦੇ,
ਕਿਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਰੂਹ ਦੇ ਹਾਣੀ
ਜੇ ਚੱਲਦੇ ਫਿਰਦੇ ਜਣੇ ਖਣੇ ਨਾਲ ਮੇਲ਼ ਹੁੰਦੇ,
ਕਿਉਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਵਧਣ ਦੀ ਫ਼ੇਰ ਚਾਹਅ ਹੁੰਦੀ
ਜੇ ਮੈਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਰਾਹ ਹੁੰਦੀ,
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ✨
ਰੀਝ ਨਾਲ ਜੋੜੇ ਨੇ ਜੋ
ਖੁਆਬ ਅਸਮਾਨ ਵਰਗੇ,
ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਵੇਖ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ,
ਦੱਸ ਕਿੱਥੇ ਧਰ ਆਵਾਂ ਖ਼ਤ ?
ਹਰ ਗੱਲ ਜੋ ਲਿਖ ਰੱਖੀ ਆ
ਚੰਨ - ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਜਹਾਨ ਨੂੰ,
ਪਤਾ ਦੱਸੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਮਹਿਤਾਬ ਦਾ,
ਹਲਫ਼ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂਰ ਦੀ
ਮੈਂ ਲਿਖੀ ਕਿਤਾਬ 'ਚ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਫੋਲਦੀ,
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਕੇ ਜਾਮੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ,
ਹੌਲਾ ਕਰਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਕੁਝ ਹਾਲਤਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਝਦਾ ਹੈ,
ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਗੂੰਗੇ, ਕੋਰੇ ਪੰਨਿਆਂ ਉੱਤੇ ਮੱਧਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਉਮੀਦ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਉੱਤੇ ਚੁੱਕੀ ਇੱਕ ਲੋਅ ਵਾਂਗ
ਬੇਵੱਸੀ ਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ।
ਅੱਖਰ - ਅੱਖਰ, ਲਫ਼ਜ਼ - ਲਫ਼ਜ਼,
ਵਾਕ ਵਾਕ ਦੇ ਤੰਦ ਬੁਣਦਾ,
ਕਿਤੇ ਉਧੇੜ ਤੰਦਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਤੋਪੇ ਭਰਦਾ ਹੈ,
ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਾ, ਆਪ ਰੋਂਦਾ
ਅਤੇ ਆਪੇ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਂਦਾ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ।
ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ... ਕੁਝ ਇੰਝ ਹੀ
ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਚੋਟੀ ਉੱਤੇ ਖਲੋ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਬੋਝ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਪਾ
ਹੇਠਾਂ ਦੂਰ ਧੱਕਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ,
ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਹਲਾਤਾਂ ਦੀ
ਖਵਾਹਿਸ਼ ਏ ਦੀਦ ਕਰਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻
