ਰਾਤ ਦਾ ਸਫ਼ਰ, ਧੁੰਦ ਚ ਲਿਪਤ ਬੱਤੀਆਂ,
ਤੇ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਸਤਾ —
ਕਈ ਵਾਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਯਾਦਾਂ ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਰਦੀਆਂ ਨੇ।
ਨਾ ਪੂਰੀ ਦਿਸਦੀਆਂ, ਨਾ ਪੂਰੀ ਮਿਟਦੀਆਂ।
ਕੱਚ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਪਾਰ,
ਹਵਾ ਵਾਂਗਰ ਖ਼ਿਆਲ ਨੇੜੇ ਦੂਰ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਕਈ ਵਾਰ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਰਛਾਂਵਾ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ —
ਸਾਰੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣ ਜਾਣ ਲਈ।
“ਇਹ ਰਾਤ ਵੀ ਤੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲ ਵਾਂਗ ਗੁਜ਼ਰ ਗਈ —
ਨਾ ਪੂਰੀ ਦਿਖੀ, ਨਾ ਪੂਰੀ ਭੁੱਲੀ।”
ਕਈ ਖ਼ਿਆਲ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਨੇ —
ਧੁੰਦਲੇ, ਪਰ ਮਹਿਸੂਸ ਰਹਿਣ ਜੋਗੇ।
ਸਮੇਂ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵਿਚ ਗੁੱਝੇ ਹੋਏ,
ਪਰ ਦਿਲ ਦੀ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਾਹ ਵਰਗੇ।
