ਝੂਠ ਸੱਚ ਵਾਂਗ ਬੋਲਦਾ ਏ
ਬੜੇ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ
ਸੱਚ ਦੇ ਸਿਰਹਾਨੇ
ਮੌਨ ਗੱਡਦਾ ਏ,
ਮਾਚਸ ਦੀ ਤੀਲ ਵਾਂਗ
ਪਹਿਲਾਂ ਖੂਬ ਰੋਸ਼ਨ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਫ਼ੇਰ ਕਦੇ ਤਾਂ ਅਖੀਰ 'ਚ
ਸਰੀਰ ਚੋਂ ਰੂਹ ਵਾਂਗ ਬੁੱਝਦਾ ਏ,
ਆਖਰੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਦ
ਸੱਚ ਕਿਸੇ ਦੱਬੇ ਚਸ਼ਮੇ ਵਾਂਗਾਂ
ਬਿਨ ਤਲਾਸ਼ ਕਿਤੇ ਵੀ ਫੁੱਟਦਾ ਏ,
ਝੂਠ ਚਸ਼ਮੇ ਵਿੱਚ ਜਾ
ਫ਼ੇਰ ਬੁੱਝਦਾ ਏ
ਸੱਚ, ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਦਾ
ਆਖੀਰ! ਮਸਲਾ
ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ ਏ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
गहमागहमी में
चल पड़ता हूँ
फिर रोज़ उसी दिशा में
यहाँ की बातें
परेशानी देती हैं,
ठंडी सील पे
जैसे सुला देती है
कोई फिक्र फिर से
रुला देती है,
आंसू पौंच, पर
फिर वहीं लोट जाने की
सलाह दी जाती है,
रोज़ जिंदगी के नाम पे
कोई बड़ी सी बात
सुना दी जाती है,
रोज़ एक नई बात
लोगों को देख
समझ आती है
जल्दी जल्दी में
फिर जिंदगी के
सबक वाली बात
थैले में रख
भूला दी जाती है,
बैल की तरह
रोज़ जोता जाता हूँ
मजबूरी के सामने
घुटनों के बल
चला जाता हूँ मैं,
जिंदगी! जिंदगी!
और जिंदगी...
ऐसे ही चलती है,
लफ्ज़ सुनते सुनाते
समय बिताता हूँ मैं,
सुगम बडियाल✨
ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਐਸੀ
ਜਦ ਕਾਇਨਾਤ ਲਿਖੇ,
ਇੱਕ ਗੋਲੇ ਦੀ ਧਰਤ ਉੱਤੇ
ਆਦਮ ਜਾਤ ਜਿਹੀ
ਆਮ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਏ,
ਰਿਹੱਸ ਕੁਦਰਤ
ਹੌਲੀ- ਹੌਲੀ ਆਪੇ
ਰਚਦੀ ਤੇ ਭਰਮਾਉਦੀ ਏ,
ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ
ਜੋਤ ਦੀ ਲਾਟ
ਵਲ਼ਦੀ - ਵਲ਼ਦੀ
ਜੰਗਲ ਜਲਾ ਸੁੱਟੇਗੀ,
ਦੀਵੇ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ
ਜੋਤ ਦਿਸ਼ਾ ਵੱਲ ਤੁਰੇ,
ਕਿੱਥੇ ਜੱਗਣਾ ਹੈ,
ਕਿੱਥੇ ਮੱਧਮ ਪੈ ਕੇ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਚਾਨਣ ਦੀਆਂ
ਰਿਸ਼ਮਾਂ 'ਚ ਲਿਪਟਣ
ਦੇਣਾ ਹੈ,
ਲਾਟ ਨੂੰ ਲਾਟ ਆਪੇ
ਵਾਲ਼ ਸੁੱਟੇਗੀ,
ਕਦੇ ਉਹ ਲਾਟ ਦੀਵੇ ਵਿੱਚ
ਸਜ਼ਾ ਕੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਹੋਣ ਦਾ
ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾਏਗੀ,
ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਕਦੋਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ
ਵਲਦੀ ਲਾਟ ਤੋਂ ਰੂਹ
ਨਿਕਲ ਜਾਵੇਗੀ?
ਪਾਪੀ ਸੀ ਕਿ ਪਵਿੱਤਰ
ਕਿਹੜੀ ਲਾਟ
ਕਿਸ ਨਾਲ ਮਿਲ
ਰੂਹ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਸਲਾਹ
ਨਜਿੱਠ ਲਾਟ ਬੁਝਾ ਦੇਵੇਗੀ?
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਵਰਗਾ 'ਆਪ' ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ।
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਇੱਕਲਾ 'ਆਪ,
.
ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਰਮਿਆਨ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਨਹੀਂ,
ਸੋਗ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ,
.
ਮੈਂ ਹੀ ਹਾਂ, ਅਸੀਮ ਚੁੱਪ, ਕੋਈ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਹੀਂ,
ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ, ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਮਖੌਲ ਨਹੀਂ,
.
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਸੋਚ ਜ਼ਿਹਨ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਰੇਗੀ, ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮੈਂ, ਬੈਠੀ ਬਿਠਾਈ ਇੱਕ ਥਾਂ ਉੱਤੇ,
.
ਪੈਰ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਖੰਭ ਨਹੀਂ, ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਉੱਡ ਰਹੀਂ ਹਾਂ,
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਨੇਰੇ ਵੱਲ ਕੋਈ ਲੋਅ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ,
.
ਸਿਰਫ਼ ਤਦੋਂ ਤੱਕ ਹੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵਧੇਗੀ,
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਹਾਂ,
.
ਦੁਨੀਆਂ, ਉਸ ਲਈ ਹਨੇਰ ਕੋਠੜੀ ਹੈ,
ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਲੱਖਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਨਾਲ ਦਾ ਹੈ,
ਪਰ!
.
ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਅਥਾਂਹ ਚਾਨਣ
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕਾਲ ਨਿਗਲ ਲਏਗਾ,
.
ਮੇਰੀ ਇਕਾਗਰਤਾ ਭੰਗੀ ਜਾਵੇਗੀ,
ਆਪਣੇ 'ਆਪ' ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻
राह के दो किनारे जैसे
कभी मिल एक नहीं होते,
अगर हो जाऐं तो
वो रास्ते खत्म हो
जाया करते हैं,
इस लिए तो जिंदगी
शांति नहीं, सांचे में
पूरी ढलती ही कहाँ है,
सांचे से बाहर निकल
उबाल मारे बगैर
रह ही नहीं सकती,
कभी ना खत्म होती राह है,
खुशी - गमी, पास - दूर
आगे- पीछे, हर वक़्त
वक्त मूझे खींचता है
और मैं वक़्त की निशानीयां,
खीचा तानी लगी ही हुई है,
मगर कभी जिंदगी
सुलह नहीं करेगी,
पता है? जहाँ सुलह हुई
वो वक्त, वो राह
आखरी होगी,
सांस आखिरी
किनारे पर बैठी होगी,
सुगम बडियाल✨
Note ; It's my hindi translated poetry, my Original poetry written in Punjabi
ये शाम...
रंग छोड़ते आसमान में
सूरज और चांद की
मुलाकात हुई...
लगता, अहल ऐ फिरदौस भी जैसे
आसमां से धरती पर आ उतरे,
सूरज का उस ऊंची सी
बिलडिंग के पीछे छुप जाना,
शहर की गड़गड़ाहट,
हड़बड़ाहट में लोग
घर लोटने की,
शहरों से काफिले गाड़ियों के
शांत, सुनसान सड़कों से यूँ गुज़रना
भंवरों का जैसे फूलों पे मंडरा
रस भर आगे बढ़ जाना
ये चिड़ियों का घोंसलों में
लौट जाने की दौड़,
रंग बदलते आसमान को देखना
जादूगर का खेल है जैसे,
यूँ ही ढल गयी यहीं कही हमारी ऊम्र
काएनात शबाब पर है होती कहीं,
मरीज़ ऐ इश्क़ कभी ढुँढ रहा
मेरे दिल तक की मंज़िल,
सुन हवाओं का हमें मजबूर कर देना
जेब में हाथों का आशियाना ले लेना
ये रंग छोड़ते आसमान को बदलते देखना
कौन जादूगर दिखाता है, बिना सौदे के
काएनात के अदभुत, पाक
कभी जागे, सोये से मंज़र,
सुगम बडियाल
हम कविता नहीं लिखते
कविताएँ हमें लिखती हैं,
तकिया कलाम सा अंदाज लिखती हैं,
कुछ हसी ठिठोली से मजाज़ लिखतीं है,
तबीयत ऐ अंदाज लिखती हैं
कुछ गंभीर वारदातों के हालात लिखती हैं,
मुहब्बत जताया नहीं करते
खुद को खुद में मोम की तरह ढाल लिखती हैं,
कुछ मासूम चिड़ियों की तरह
चीख चीख अपनी ही धुन में गीत लिखती हैं,
उड़ते परिंदों की तरह आजाद
कुछ बेफिक्री तसीर से ख्याल लिखती हैं,
कुछ मायूस चहरे, कुछ राज़दार
हर चहरे के पीछे छुपे चेहरों के राज़ लिखती हैं,
बाद ऐ फना होने से पहले
तमाम रहे अधूरे काम लिखती हैं,
सुगम बडियाल
ਪੂਜਾਘਰ ਉਹੀ ਏ
ਕੰਮ ਧੰਦਾ ਸੋਹੇ ਜਿੱਥੇ,
ਜਿੱਤ ਉਹੀ ਏ
ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ,
ਮਤ ਉਹੀ ਏ
ਗੱਲ ਸੁਣ
ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ,
ਕਦਰ ਉਹੀ ਏ
ਅੱਡੀ ਲਾ ਧਰੇ ਜਿੱਥੇ
ਤਿੱਖਾ ਸੰਦ ਉਹੀ ਏ
ਪੁੱਟ ਸੁੱਟੇ ਪੁੱਠੀ ਮੱਤ ਜੋ,
ਜਿੰਦਗੀ ਉਹੀ ਏ
ਰਫਤਾਰ ਜਿਹੜੀ ਫੜੇ
ਕਦੇ ਛੱਡੇ ਉਹ,
ਗੱਲ ਉਹੀ ਏ
ਜਿੱਥੇ ਛੱਡ ਅਧੂਰੀ
ਫ਼ੇਰ ਬੈਠ ਕਦੇ ਸੁਣਾਏ ਜੋ,
ਪਿਆਰ ਉਹੀ ਏ
ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਚੀਰੇ ਜੋ,
ਗੁਲਾਮ ਉਹੀ ਏ
ਜੋ ਮੰਨ ਲਏ ਜੰਜ਼ੀਰ
ਉਸਤੋਂ ਤਕੜੀ ਏ,
ਕਰੀਬ ਉਹੀ ਏ
ਜਿਸਤੋਂ ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਦੂਰ ਏ,
ਸੱਚ ਉਹੀ ਏ
ਜੋ ਮੈਂ ਨਾ ਆਖਾਂ
ਤੇ ਤੂੰ ਬੁੱਝੇਂ
ਹਿਰਨ ਦੀ ਕਸਤੂਰੀ ਉਹ,
ਆਕਾਰ ਉਹ
ਜੋ ਬਰਤਨ ਢਾਲ ਲਵੇ,
ਜਗਿਆਸੂ ਉਹ
ਜੋ ਬਹੁਤਾ ਜਾਣਦਾ ਨਈ,
ਸਮਝਣ ਦੇ ਖਿਆਲ ਲਵੇ,
ਕੱਲ੍ਹ ਉਹ ਜਿਸਤੇ
ਯਕੀਨ ਨਾ ਕਰਨਾ,
ਸਦੀਆਂ ਉਹ ਜੋ
ਬੀਤ ਕੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ
ਮਰਤਬਾਨਾਂ ਵਿੱਚ
ਗਈਆਂ ਸੌਂ,
ਲਿਖਤ ਉਹ
ਜਿਸਨੂੰ ਕਹਿ ਜੇ ਕੋਈ
ਵਾਹ! ਕਿਆ ਬਾਤ ਕਹੀ,
ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਉਹ
ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖ
ਮਾਸੂਮ ਬਣਨ ਨੂੰ
ਚਿੱਤ ਕਰੇ,
ਇੱਕ ਰਾਜ਼ ਉਹ
ਗੁਆਚੀ ਚਾਬੀ ਦਾ ਚਾਬੀ ਦਾ
ਬੰਦ ਜਿੰਦਰਾ ਜੋ,
ਖੇਤ ਉਹ ਜੋ
ਕਿਸਾਨ ਪਾਲ਼ੇ
ਬਿਨ ਹਾਲੀ ਬੰਜਰ ਉਹ,
ਸੁਆਹ ਨਹੀਂ ਬਿਨ
ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਅੱਗ ਤੋਂ,
ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਗੁਣ
ਕਿਤਨੇ ਗੁੱਝੇ ਦੱਬੇ ਸੌ,
ਚੱਲ ਹੁਣ ਗੱਲ ਮੁਕਾਈਏ
ਸ਼ਬਾਖੈਰ..
ਫੁਰਸਤ 'ਚ ਮਿਲਾਂਗੇ
ਫ਼ੇਰ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਤੇ ਉਹ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਵਰਗਾ 'ਆਪ' ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ।
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਇੱਕਲਾ 'ਆਪ,
.
ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਰਮਿਆਨ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਨਹੀਂ,
ਸੋਗ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ,
.
ਮੈਂ ਹੀ ਹਾਂ, ਅਸੀਮ ਚੁੱਪ, ਕੋਈ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਹੀਂ,
ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ, ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਮਖੌਲ ਨਹੀਂ,
.
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਸੋਚ ਜ਼ਿਹਨ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਰੇਗੀ, ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮੈਂ, ਬੈਠੀ ਬਿਠਾਈ ਇੱਕ ਥਾਂ ਉੱਤੇ,
.
ਪੈਰ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਖੰਭ ਨਹੀਂ, ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਉੱਡ ਰਹੀਂ ਹਾਂ,
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਨੇਰੇ ਵੱਲ ਕੋਈ ਲੋਅ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ,
.
ਸਿਰਫ਼ ਤਦੋਂ ਤੱਕ ਹੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵਧੇਗੀ,
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਹਾਂ,
.
ਦੁਨੀਆਂ, ਉਸ ਲਈ ਹਨੇਰ ਕੋਠੜੀ ਹੈ,
ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਲੱਖਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਨਾਲ ਦਾ ਹੈ,
ਪਰ!
.
ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਅਥਾਂਹ ਚਾਨਣ
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕਾਲ ਨਿਗਲ ਲਏਗਾ,
.
ਮੇਰੀ ਇਕਾਗਰਤਾ ਭੰਗੀ ਜਾਵੇਗੀ,
ਆਪਣੇ 'ਆਪ' ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻
