ਕਣ ਕਣ ਏਕ ਓਅੰਕਾਰ
ਸੋਚਣ ਨੂੰ ਜ਼ਰੀਆ ਮਿਲੇ,
ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਕਲਮ,
ਕਮਾਲ ਵਕਤ ਮਿਲੇ,
ਜੋੜਨ ਨੂੰ ਲਮਹੇ ਖਾਸ,
ਸਬਰ ਦੀ ਠੋਕਰ ਮਿਲੇ,
ਸਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਕਤ,
ਕਲਮ ਨੂੰ ਦੁਆ ਮਿਲੇ,
ਖੁਬਸੂਰਤ ਖਿਆਲ,
ਈਰਖਾ ਨੂੰ ਮਾਤ ਮਿਲੇ,
ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਪਰਵਾਹ,
ਰਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਬਰ ਮਿਲੇ,
ਭੁੱਖਿਆਂ ਨੂੰ ਤ੍ਰਿਪਤੀ,
ਚਿੰਤਾ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇ,
ਦਰਦ ਨੂੰ ਹਮਦਰਦ,
ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਮਿਲੇ,
ਕਣ - ਕਣ ਨੂੰ ਢੇਰੀ,
ਮੰਜ਼ਿਲ ਏ ਯਕੀਨ ਮਿਲੇ,
ਸੋਹਣੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਤਪਿਸ਼,
ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਮਿਲੇ,
ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼,
ਕੁਦਰਤ 'ਚ ਸਕੂਨ ਮਿਲੇ,
ਕਣ ਕਣ ' ਏਕ ਓਅੰਕਾਰ'
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੈਂ ਕਿੱਸੇ ਲਿਖਣ ਤੁਰੀ
ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਸੁਣਿਆ..
ਕਿੱਸੇ ਈ ਕਿੱਸੇ ਨੇ।
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਹਾਸੇ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਗ਼ਮਗੀਨ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਸੋਗ ਸੀ,
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਲਾਲਚ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਲਾਚਾਰੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਰੌਣਕ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਮਾਏਉਸੀ,
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਕਿਸਾ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਤੇਜ਼ਾਬ ਵਰਗੀ ਨਫ਼ਰਤ,
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਗੀਤ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਗਾਲ੍ਹ ਸੀ,
ਹੋਰ ਹੋਰ ਸੁਣਨ ਲਈ
ਅੱਗੇ ਤੁਰਦੀ ਗਈ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਗਿਲੇ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਨਫ਼ਰਤ ਦੀ ਅੱਗ,
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਅਮੀਰੀ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਵਕਤ ਗਰੀਬ,
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਦਿਲ ਬੇਵਫ਼ਾ ਸੀ
ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਪੰਡਾਂ,
ਕੋਈ ਕਿੱਸੇ ਸਿਆਣੇ ਸਨ
ਕੋਈ ਸਨ ਮੱਤਾਂ ਦੇ ਨਿਆਣੇ,
ਕੋਈ ਕਿੱਸਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਦਾ ਸੀ
ਕਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅੱਧਾ ਝੂਠ, ਅੱਧਾ ਸੱਚ,
ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਸ਼ਰਮੀਲੇ ਸਨ
ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੇਸ਼ਰਮ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਅੱਧੀ ਕਲਮ ਦੀ ਸਿਆਹੀ
ਤੇ ਅੱਧੀ ਰਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ
ਹੁਣ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦਿਲ ਕੀਤਾ,
ਬਿਨ ਰੁਕਿਆਂ ਬਸ, ਤੇਰੇ ਨਾਂ ' ਤੇ
ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਖ਼ਤ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਚਿੱਕ ਕੀਤਾ,
ਸਿਆਹੀ ਕਲਮ ਦੀ ਮੁੱਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਪੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਡੁੱਬਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕੀਤਾ,
ਕਹਾਂ ਕਿ ਨਈਂ, ਪਰ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਦੇ
ਕਿਤੇ ਖੇਡ, ਹੱਸਣ - ਰੁੱਸਣ ਨੂੰ ਨਈਂਓ ਦਿਲ ਕੀਤਾ,
ਤੇਰੇ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਨਾਲ ਤੁਰਦੇ ਰਹੇ,
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਮੱਲਣ ਦਾ,
ਅਹਿਸਾਸ, ਹੱਕ ਕਦੇ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਖੜ੍ਹਦਾ,
ਪਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਤੇਰਾ ਅਹਿਸਾਸ,
ਰੋਜ਼ ਹੱਥ ਫ਼ੜਕੇ ਬਹਿੰਦਾ, ਖੜ੍ਹਦਾ, ਤੁਰਦਾ,
ਰਾਹ ਸੁੰਨਮ ਸਾਨਾਂ 'ਤੇ
ਡਰਦੇ ਮਸਾਨਾਂ ਦੇ, ਰੂਹ ਤੇਰੀ ਨੂੰ,
ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਜਾਣ ਦਾ ਹੱਕ ਨਾ ਦਿੱਤਾ,
ਮੇਰੀ ਬੰਦਿਸ਼ਾਂ ਕਰਕੇ ਕਿਤੇ ਰੁੱਸ ਤਾਂ ਨਈਓ ਗਿਆ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੱਕ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ।
ਸਿਆਹੀ ਮੁੱਕੀ, ਤੇ ਮੇਰਾ ਖ਼ਤ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਪੂਰਾ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌙
𝓓𝓮𝓼𝓽𝓲𝓷𝔂 𝓸𝓯 𝓮𝓿𝓮𝓻𝔂 𝓹𝓪𝓽𝓱 .
ਹਰ ਰਾਹ ਦੀ ਕਿਸਮਤ
ਹਰ ਰਾਹ ਤੋਂ ਹਰ ਕੋਈ
ਮੰਜ਼ਿਲ ਭਾਲਦਾ ਹੈ,
ਕਦੇ ਮਿੱਟੀ ਸਨੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ
ਧਰਤ ਨਹੀਂ ਖੰਗਾਲਦਾ,
ਬਿਨ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਪਦੀ
ਮਿੱਟੀ ਰੇਤ ਹੁੰਦੀ,
ਕਿਉਂ ਨੀ ਕੋਈ ਮਿੱਟੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ
ਫ਼ਰਕ ਪਛਾਣਦਾ,
ਬੱਦਲਾਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਵੀ ਵੇਖ ਜ਼ਰਾ ਕੁ
ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਏ,
ਸ਼ਾਹ ਕਾਲੇ ਹਨ੍ਹੇਰ ਬਣ ਆਵਣ,
ਚਿੱਟੇ ਘੋੜੇ ਦਿਖਦੇ ਕਦੇ ਸੁਹਾਵਣੇ,
ਦਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਦੇ ਜਾਵਣ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਕੁਝ ਕਿਸੇ ਵਕਤ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਐਸੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਅਹਿਸਾਸ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਧਾਗੇ ਵਿੱਚ ਪਰੋ ਕੇ ਰਾਣੀ ਹਾਰ ਨਾ ਬਣਨ, ਪਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਅਧੂਰੇ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੋਹਣੀ ਕਲਾ ਵਰਤਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦੇ ਧੁੰਦ ਵਿੱਚ ਲੁੱਕ ਜਾਣ ਤੱਕ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੈਂ ਉਹ ਹਾਂ, ਜੋ ਮੈਂ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ
ਵੜ ਲੱਭਿਆ ਈ ਨੀ,
ਗਹਿਰੀ ਚੁੱਪ 'ਚ
ਕਿਸੇ ਪੂਰੇ ਫਕੀਰ ਦੀ ਕੀਤੀ ਤਪੱਸਿਆ,
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਘਾਹ ਦੀ ਚੋਟੀ ਉੱਤੇ
ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੀ ਸਮਾਧ,
ਇੱਕ ਅਸੀਮ ਚੁੱਪ ਵਿੱਚ
ਕਿਸੇ ਅਕੱਥ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੀ ਸ਼ਰਾਰਤ,
ਬੰਦ ਅੱਖਾਂ ਅੰਦਰ ਦਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਤੋਂ ਵੀ
ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਦਿਖੇ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ °•
ਗਰਮ ਹਵਾਵਾਂ ਦੇ ਮਿਜਾਜ਼ ਨੇ
ਨਮ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਕੁਝ ਲੋਕ ਜੋ ਖਾਬ ਨੇ,
ਪਤਾ ਏ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਮਾਰ ਏ
ਲੇਖ ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨੇ।
ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਤਰਸ ਜੇ ਕਰੇ ਰੱਬ ਮੇਰਾ
ਤਰਸ ਯੋਗ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦਾ ਤੂੰ ਅਸਾਰ ਏ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻 .
ਕਾਸ਼! ਮੈਂ ਗੁਲਾਬ ਹੁੰਦੀ,
ਬਗੀਚੇ ਤੇਰਿਆਂ 'ਚ
ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਦਾ
ਰੋਜ਼ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ,
ਬਨੇਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਤੱਕ
ਹਵਾ ਵੇਖ ਤੈਨੂੰ,
ਮੈਨੂੰ ਝੂਮ ਕੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ
ਤੇਰੀਆਂ ਪੱਗਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਸੂਹੇ
ਕਦੇ ਹਰੇ, ਸਲੇਟੀ,
ਭਰ ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿੱਚ
ਚੁਣਦਾ ਸੀ ਫੁੱਲ ਜਿਹੜੇ
ਕਾਸ਼! ਉਸ ਗੁੱਲਦਸਤੇ ਵਿੱਚ
ਮੈਂ ਵੀ ਜੜੀ ਹੁੰਦੀ,
ਕਾਸ਼! ਮੈਂ ਗੁਲਾਬ ਹੁੰਦੀ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੀ ਗਈ
ਜਦ ਮੁੱਕਦੀ ਕਹਾਣੀ ਗਈ,
ਰੋਸੇ ਭੁੱਲਾਏ ਗਏ
ਜਦ ਰੁੱਸਣ ਦੇ ਇਲਮ ਭੁੱਲਾਏ ਗਏ,
ਖੂਹਾ ਵੇ ਪਾਣੀ ਸੁੱਕਿਆ
ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਕੌਣ ਬੁਲਾਵੇ ਓਏ,
ਸਤਿਕਾਰ ਦਾ ਘੁੰਡ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ
ਆਮਣੋ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਬੇਸ਼ਰਮ ਨਚਾਏ ਵੇ,
ਘੁਰਕੀ ਵਟਦੇ ਸਿਰ ਸੀ ਨੀਵਾਂ ਲੈਣਾ
ਅੱਜ ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਡਰ ਚੁੱਕੇ ਗਏ,
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ 🌻
(ਇੰਤਜ਼ਾਰ)✨
ਰੋਜ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਤਕ ਕੇ
ਖੜ ਕੇ, ਮੁੜ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ
ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਕੋਲ
ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੁਨੇਹਾ ਛੱਡ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ,
ਨਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ, ਬਸ!
ਦਿਲ ਅਧੂਰੇ ਦਾ ਗਮ
ਹਵਾਵਾਂ ਹਵਾਲੇ ਰੱਖ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ,
ਪਾਕ ਨੂਰ ਅਵੱਲੀ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਧਰਤ
ਕਹਾਣੀ ਸੱਚ ਮੰਨਦੀ ਹਾਂ,
ਤਾਂਹੀ ਤਾਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ
ਸੁੰਨ ਬੈਠ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ
ਕੱਢ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਹਨ੍ਹੇਰ ਉੱਤੇ ਵੀ ਕਦੇ ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਆਇਆ
ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ,
ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ
ਕਿੰਨੇ ਸਾਹ ਕਾਲੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ 🌙
#SugamBadyal
ਕਿਸੇ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਫੋਰਨ ਚ ਆ ਕੇ ਇੰਨੀ ਤਰੱਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ,ਜਦਕਿ ਵੱਡੀ ਵੱਡੀ ਹਸਤੀਆਂ ਜੋ ਫੋਰਨ ਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੁੰਦਰ ਪਿਚਾਈ, ਸ਼ਾਨਤੰਨੂ ਨਾਰਾਇਣ( ਅਡੋਬ ਇਨ), ਪਰਾਗ ਅਗਰਵਾਲ (ਟਵੀਟਰ), ਲੀਨਾ ਨਾਇਰ ( ਚੇਨਲ), ਸਤਿਆ ਨਡੇਲਾ (ਮਾਇਕਰੋਸਾਫਟ), ਰੂਪੀ ਕੌਰ (ਕਵਿਤਰੀ), ਸਭ ਭਾਰਤੀ ਹਨ।
ਭਾਰਤੀ ਬੰਦੇ ਦਾ ਜੁਆਬ ਸੀ, ਕਿ ਇੱਥੇ ਤਰੱਕੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਰ ਪਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਸਾਡੇ ਭਵਿੱਖ, ਰਹਿਣੀ ਸਹਿਣੀ, ਸਿਹਤ ਸਹੂਲਤਾਂ, ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਸਿਸਟਮ, ਲਾਈਫ਼ ਸਟਾਈਲ, ਸਕਿਓਰਟੀ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਹਕੂਮਤ ਵੱਲੋਂ ਜਦੋ- ਜਹਿਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹਕੂਮਤ ਇਸ ਉੱਤੇ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿੰਨੇ ਮੰਦਰ ਬਣਨਗੇ ਅਤੇ ਕਿੰਨੀ ਥਾਂ ਮਸਜਿਦ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ ✍️
#SugamBadyal
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ...
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਬਵਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੇ,
ਕਿਸੇ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ,
ਕਿਸੇ ਨੇ ਗੁਨਾਹ ਕਮਾ ਦਿੱਤਾ,
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਤੀਲੀ ਦਾ ਕੰਮ ਦਿੱਤਾ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਧਰਤ 'ਤੇ ਸਮਸ਼ਾਨ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ,
ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਖੜੇ ਬੰਦੇ ਦਾ
ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ।
ਕਦੇ, ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਨੇ ਚੁੱਪ ਕੀਤੇ ਬੋਲ
ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਨਚਾ ਦਿੱਤਾ
ਫ਼ੇਰ ਕੋਈ ਦੱਸੇ...,
ਕਿੰਨਾ ਸ਼ੋਰ ਹੋਇਆ?..
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਆਸ : Hope
ਰਹਿੰਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਜੋੜੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਭਰਮ
ਭਰਮ ਵਿੱਚ ਸਦੀਆਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
ਸਦੀਆਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ
ਪੂਰਨ ਹੋਣ ਦੀ ' ਆਸ' ,
'ਆਸ' ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸੁਪਨੇ ਵਿਖਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ,
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹਕੀਕਤ
ਪਨਪ ਰਹੀ ਹੈ,
ਪਨਪਦੇ ਅਣਗਿਣਤ,
ਅਣਕਹੇ ਸੁਪਨੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੇ ਤੀਰ
ਤਿੱਖੇ, ਹੋਰ ਤਿੱਖੇ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ,
ਤਿੱਖੀ ਧਾਰ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਚੀਰ ਕੇ
ਕੁਝ ਹਕੀਕਤ ਬਣ ਰਹੇ ਹਨ
ਕੁਝ ਸਿਰਫ਼ ਚੱਲਦਾ - ਫਿਰਦਾ ਅਹਿਸਾਸ,
ਉੱਕਾ ਅਹਿਸਾਸ, ਬੇਮਤਲਬਾ,
ਸਿਰਫ਼ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੀ,
ਪਰ ਫ਼ੇਰ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਣ
ਢੁੱਕਣ ਦੀ ਆਸ ਬਰਕਰਾਰ ਹੈ,
ਪਤਾ ਨੀ? ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ,
ਕਿਧਰੇ ਤਾਂ ਹੈ, ਆਸ - ਪਾਸ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਕਈ ਰਾਹ ਐਸੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕਦੇ। ਜਿੱਥੇ ਲੱਗਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਸ! ਹੁਣ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਮੋੜ ਤੋਂ ਫ਼ੇਰ ਰਾਹ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਿਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਰਾਹ ਹੈ, ਦੋਵੇਂ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਰਾਹ ਉੱਤੇ ਤੁਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਮਿੱਟੀ- ਧੂੜ, ਕਦੇ ਪੱਕੀ ਬਜਰੀ - ਸੀਮਿੰਟ ਲੁੱਕ ਦੇ ਰਾਹ ਵਰਗੀ ਸਖਤ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ, ਕਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਸਪੈਂਸ, ਮੋੜ ਤੋਂ ਫ਼ੇਰ ਮੋੜ ਵਰਗੀ, ਕਦੇ ਤੇਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਚੱਲਦੇ ਵਾਹਨਾਂ ਵਰਗੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੋ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਖਲੋ ਕੇ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਜੇਕਰ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਸੋਚਣ ਦੀ ਸੋਚਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਹਾਅ ਤੋਂ ਉਲਟ ਚੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਾਧੂ, ਫਾਲਤੂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਰਿਜ਼ਲਟ ਕਿ ਵੇਗ ਉੱਤੇ ਉਲਟ ਹੱਥ- ਪੈਰਾਂ ਮਾਰਨਾ ਬੇਵਕੂਫ਼ੀ ਹੈ। ਇਸ ਔਪਸ਼ਨ ਦੇ ਉਲਟ ਵੀ ਦੋ ਔਪਸ਼ਨ ਹਨ - ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਦੇ ਵੇਗ ਸਹਾਰੇ ਛੱਡ ਦੇਣਾ, ਜਾਂ ਉਸ ਵੇਗ ਨਾਲ ਤੁਰਨਾ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਚੱਪਾ ਬਣਾ ਕੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਝਾੜ, ਚੱਟਾਨਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣਾ ਵੀ, ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵੇਗ ਉੱਤੇ ਵੀ ਭਰੋਸਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ।
ਕੁਝ ਰਾਹ ਇੰਨੇ ਲੰਮਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਹੁਣ ਇਹੀ ਭਰਮ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਸਿੱਧੇ ਰਾਹ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿਸੇ ਗੋਲੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਘੁੰਮੀ ਜਾ ਰਹੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਓਹੀ ਹੈ ਨਕਸ਼। ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਉੱਤੇ ਜਾਕੇ ਮੌਸਮ, ਰੁੱਤਾਂ, ਸੁਭਾਅ, ਨੈਣ ਨਕਸ਼, ਲੋਕ, ਫੁੱਲ ਬੂਟੇ, ਰੁੱਖ ਬਦਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਤੇ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੇ ਢੰਗ ਵੀ....।
ਹਰ ਰਾਹ ਤੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਮੰਜ਼ਿਲ ਭਾਲਦਾ ਹੈ,
ਕਦੇ ਮਿੱਟੀ ਸਨੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤ ਨਹੀਂ ਖੰਗਾਲਦਾ
ਬਿਨ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਪਦੀ ਮਿੱਟੀ ਰੇਤ ਹੁੰਦੀ
ਕਿਉਂ ਨੀ ਕੋਈ ਮਿੱਟੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਪਛਾਣਦਾ,
ਬੱਦਲਾਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਵੀ ਵੇਖ ਜ਼ਰਾ ਕੁ
ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਏ
ਸ਼ਾਹ ਕਾਲੇ ਹਨ੍ਹੇਰ ਬਣ ਆਵਣ
ਚਿੱਟੇ ਘੋੜੇ ਦਿਖਦੇ ਕਦੇ ਸੁਹਾਵਣੇ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਦੇ ਜਾਵਣ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌙🌻
ਨਿਰੰਕਾਰ ਸੱਚ.
ਅਵਾਜ਼ ਸੱਚ.
ਕਾਲ ਸੱਚ.
ਅਕਲ ਸੱਚ.
ਅਕਾਲ ਸੱਚ.
ਗਿਆਨ ਸੱਚ.
ਗਿਆਨਵਾਨ ਸੱਚ.
ਰੂਹਾਨੀ ਸੱਚ.
ਅਕਾਰ ਸੱਚ.
ਇਨਸਾਨੀ ਸੱਚ.
ਗਹਿਰਾਈ ਸੱਚ.
ਦੁਆ ਸੱਚ.
ਕੁਦਰਤ ਸੱਚ.
ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ
ਵਿਗਿਆਨ ਸੱਚ.
ਹਰ ਹਰਫ਼ 'ਚ ਅਰਥ
ਤਾਲੀਮ ਸੱਚ.
ਗ੍ਰਹਿ ਸੱਚ.
ਅਸਮਾਨ ਸੱਚ.
ਪਤਾਲ ਸੱਚ.
ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ
ਵਹਾਅ ਵਿੱਚ
ਤੀਬਰਤਾ ਸੱਚ.
ਸਵੇਰ ਸੱਚ.
ਹਨ੍ਹੇਰ ਸੱਚ.
ਸੂਰਜ ਚੰਨ ਸੱਚ.
ਅਗਨੀ ਤਾਪ ਸੱਚ.
ਨਿਰਜੀਵ ਦੀ ਹੋਂਦ ਤੇ
ਰੱਬੀ ਮਿਹਰ ਸੱਚ.
ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਫ਼ਕੀਰ ਕਹਿ ਗਏ
ਸੰਸਾਰ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ
ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਸੱਚ।
_____ ___ ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਆਪਣੀ ਤਰੀਫ਼ ਆਪ ਕਰਨ ਦਾ ਜੱਟਾ ਸਾਨੂੰ ਸੌਂਕ ਕੋਈ ਨਾ,
ਕਹਿਣਗੇ ਚੰਨ - ਤਾਰੇ, ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਆਸ਼ਿਕ
ਸਾਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਕਚਿਹਰੀਓ ਕਦੇ ਵਿਹਲ ਹੋਈ ਨਾ,
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਝੂਠ ਸੱਚ ਵਾਂਗ ਬੋਲਦਾ ਏ
ਬੜੇ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ
ਸੱਚ ਦੇ ਸਿਰਹਾਨੇ
ਮੌਨ ਗੱਡਦਾ ਏ,
ਮਾਚਸ ਦੀ ਤੀਲ ਵਾਂਗ
ਪਹਿਲਾਂ ਖੂਬ ਰੋਸ਼ਨ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਫ਼ੇਰ ਕਦੇ ਤਾਂ ਅਖੀਰ 'ਚ
ਸਰੀਰ ਚੋਂ ਰੂਹ ਵਾਂਗ ਬੁੱਝਦਾ ਏ,
ਆਖਰੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਦ
ਸੱਚ ਕਿਸੇ ਦੱਬੇ ਚਸ਼ਮੇ ਵਾਂਗਾਂ
ਬਿਨ ਤਲਾਸ਼ ਕਿਤੇ ਵੀ ਫੁੱਟਦਾ ਏ,
ਝੂਠ ਚਸ਼ਮੇ ਵਿੱਚ ਜਾ
ਫ਼ੇਰ ਬੁੱਝਦਾ ਏ
ਸੱਚ, ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਦਾ
ਆਖੀਰ! ਮਸਲਾ
ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ ਏ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
गहमागहमी में
चल पड़ता हूँ
फिर रोज़ उसी दिशा में
यहाँ की बातें
परेशानी देती हैं,
ठंडी सील पे
जैसे सुला देती है
कोई फिक्र फिर से
रुला देती है,
आंसू पौंच, पर
फिर वहीं लोट जाने की
सलाह दी जाती है,
रोज़ जिंदगी के नाम पे
कोई बड़ी सी बात
सुना दी जाती है,
रोज़ एक नई बात
लोगों को देख
समझ आती है
जल्दी जल्दी में
फिर जिंदगी के
सबक वाली बात
थैले में रख
भूला दी जाती है,
बैल की तरह
रोज़ जोता जाता हूँ
मजबूरी के सामने
घुटनों के बल
चला जाता हूँ मैं,
जिंदगी! जिंदगी!
और जिंदगी...
ऐसे ही चलती है,
लफ्ज़ सुनते सुनाते
समय बिताता हूँ मैं,
सुगम बडियाल✨
ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਐਸੀ
ਜਦ ਕਾਇਨਾਤ ਲਿਖੇ,
ਇੱਕ ਗੋਲੇ ਦੀ ਧਰਤ ਉੱਤੇ
ਆਦਮ ਜਾਤ ਜਿਹੀ
ਆਮ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਏ,
ਰਿਹੱਸ ਕੁਦਰਤ
ਹੌਲੀ- ਹੌਲੀ ਆਪੇ
ਰਚਦੀ ਤੇ ਭਰਮਾਉਦੀ ਏ,
ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ
ਜੋਤ ਦੀ ਲਾਟ
ਵਲ਼ਦੀ - ਵਲ਼ਦੀ
ਜੰਗਲ ਜਲਾ ਸੁੱਟੇਗੀ,
ਦੀਵੇ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ
ਜੋਤ ਦਿਸ਼ਾ ਵੱਲ ਤੁਰੇ,
ਕਿੱਥੇ ਜੱਗਣਾ ਹੈ,
ਕਿੱਥੇ ਮੱਧਮ ਪੈ ਕੇ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਚਾਨਣ ਦੀਆਂ
ਰਿਸ਼ਮਾਂ 'ਚ ਲਿਪਟਣ
ਦੇਣਾ ਹੈ,
ਲਾਟ ਨੂੰ ਲਾਟ ਆਪੇ
ਵਾਲ਼ ਸੁੱਟੇਗੀ,
ਕਦੇ ਉਹ ਲਾਟ ਦੀਵੇ ਵਿੱਚ
ਸਜ਼ਾ ਕੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਹੋਣ ਦਾ
ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾਏਗੀ,
ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਕਦੋਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ
ਵਲਦੀ ਲਾਟ ਤੋਂ ਰੂਹ
ਨਿਕਲ ਜਾਵੇਗੀ?
ਪਾਪੀ ਸੀ ਕਿ ਪਵਿੱਤਰ
ਕਿਹੜੀ ਲਾਟ
ਕਿਸ ਨਾਲ ਮਿਲ
ਰੂਹ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਸਲਾਹ
ਨਜਿੱਠ ਲਾਟ ਬੁਝਾ ਦੇਵੇਗੀ?
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਵਰਗਾ 'ਆਪ' ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ।
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਇੱਕਲਾ 'ਆਪ,
.
ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਰਮਿਆਨ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਨਹੀਂ,
ਸੋਗ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ,
.
ਮੈਂ ਹੀ ਹਾਂ, ਅਸੀਮ ਚੁੱਪ, ਕੋਈ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਹੀਂ,
ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ, ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਮਖੌਲ ਨਹੀਂ,
.
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਸੋਚ ਜ਼ਿਹਨ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਰੇਗੀ, ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮੈਂ, ਬੈਠੀ ਬਿਠਾਈ ਇੱਕ ਥਾਂ ਉੱਤੇ,
.
ਪੈਰ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਖੰਭ ਨਹੀਂ, ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਉੱਡ ਰਹੀਂ ਹਾਂ,
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਨੇਰੇ ਵੱਲ ਕੋਈ ਲੋਅ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ,
.
ਸਿਰਫ਼ ਤਦੋਂ ਤੱਕ ਹੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵਧੇਗੀ,
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਹਾਂ,
.
ਦੁਨੀਆਂ, ਉਸ ਲਈ ਹਨੇਰ ਕੋਠੜੀ ਹੈ,
ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਲੱਖਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਨਾਲ ਦਾ ਹੈ,
ਪਰ!
.
ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਅਥਾਂਹ ਚਾਨਣ
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕਾਲ ਨਿਗਲ ਲਏਗਾ,
.
ਮੇਰੀ ਇਕਾਗਰਤਾ ਭੰਗੀ ਜਾਵੇਗੀ,
ਆਪਣੇ 'ਆਪ' ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻
राह के दो किनारे जैसे
कभी मिल एक नहीं होते,
अगर हो जाऐं तो
वो रास्ते खत्म हो
जाया करते हैं,
इस लिए तो जिंदगी
शांति नहीं, सांचे में
पूरी ढलती ही कहाँ है,
सांचे से बाहर निकल
उबाल मारे बगैर
रह ही नहीं सकती,
कभी ना खत्म होती राह है,
खुशी - गमी, पास - दूर
आगे- पीछे, हर वक़्त
वक्त मूझे खींचता है
और मैं वक़्त की निशानीयां,
खीचा तानी लगी ही हुई है,
मगर कभी जिंदगी
सुलह नहीं करेगी,
पता है? जहाँ सुलह हुई
वो वक्त, वो राह
आखरी होगी,
सांस आखिरी
किनारे पर बैठी होगी,
सुगम बडियाल✨
Note ; It's my hindi translated poetry, my Original poetry written in Punjabi
ये शाम...
रंग छोड़ते आसमान में
सूरज और चांद की
मुलाकात हुई...
लगता, अहल ऐ फिरदौस भी जैसे
आसमां से धरती पर आ उतरे,
सूरज का उस ऊंची सी
बिलडिंग के पीछे छुप जाना,
शहर की गड़गड़ाहट,
हड़बड़ाहट में लोग
घर लोटने की,
शहरों से काफिले गाड़ियों के
शांत, सुनसान सड़कों से यूँ गुज़रना
भंवरों का जैसे फूलों पे मंडरा
रस भर आगे बढ़ जाना
ये चिड़ियों का घोंसलों में
लौट जाने की दौड़,
रंग बदलते आसमान को देखना
जादूगर का खेल है जैसे,
यूँ ही ढल गयी यहीं कही हमारी ऊम्र
काएनात शबाब पर है होती कहीं,
मरीज़ ऐ इश्क़ कभी ढुँढ रहा
मेरे दिल तक की मंज़िल,
सुन हवाओं का हमें मजबूर कर देना
जेब में हाथों का आशियाना ले लेना
ये रंग छोड़ते आसमान को बदलते देखना
कौन जादूगर दिखाता है, बिना सौदे के
काएनात के अदभुत, पाक
कभी जागे, सोये से मंज़र,
सुगम बडियाल
हम कविता नहीं लिखते
कविताएँ हमें लिखती हैं,
तकिया कलाम सा अंदाज लिखती हैं,
कुछ हसी ठिठोली से मजाज़ लिखतीं है,
तबीयत ऐ अंदाज लिखती हैं
कुछ गंभीर वारदातों के हालात लिखती हैं,
मुहब्बत जताया नहीं करते
खुद को खुद में मोम की तरह ढाल लिखती हैं,
कुछ मासूम चिड़ियों की तरह
चीख चीख अपनी ही धुन में गीत लिखती हैं,
उड़ते परिंदों की तरह आजाद
कुछ बेफिक्री तसीर से ख्याल लिखती हैं,
कुछ मायूस चहरे, कुछ राज़दार
हर चहरे के पीछे छुपे चेहरों के राज़ लिखती हैं,
बाद ऐ फना होने से पहले
तमाम रहे अधूरे काम लिखती हैं,
सुगम बडियाल
ਪੂਜਾਘਰ ਉਹੀ ਏ
ਕੰਮ ਧੰਦਾ ਸੋਹੇ ਜਿੱਥੇ,
ਜਿੱਤ ਉਹੀ ਏ
ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ,
ਮਤ ਉਹੀ ਏ
ਗੱਲ ਸੁਣ
ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ ਜਿੱਥੇ,
ਕਦਰ ਉਹੀ ਏ
ਅੱਡੀ ਲਾ ਧਰੇ ਜਿੱਥੇ
ਤਿੱਖਾ ਸੰਦ ਉਹੀ ਏ
ਪੁੱਟ ਸੁੱਟੇ ਪੁੱਠੀ ਮੱਤ ਜੋ,
ਜਿੰਦਗੀ ਉਹੀ ਏ
ਰਫਤਾਰ ਜਿਹੜੀ ਫੜੇ
ਕਦੇ ਛੱਡੇ ਉਹ,
ਗੱਲ ਉਹੀ ਏ
ਜਿੱਥੇ ਛੱਡ ਅਧੂਰੀ
ਫ਼ੇਰ ਬੈਠ ਕਦੇ ਸੁਣਾਏ ਜੋ,
ਪਿਆਰ ਉਹੀ ਏ
ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਚੀਰੇ ਜੋ,
ਗੁਲਾਮ ਉਹੀ ਏ
ਜੋ ਮੰਨ ਲਏ ਜੰਜ਼ੀਰ
ਉਸਤੋਂ ਤਕੜੀ ਏ,
ਕਰੀਬ ਉਹੀ ਏ
ਜਿਸਤੋਂ ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਦੂਰ ਏ,
ਸੱਚ ਉਹੀ ਏ
ਜੋ ਮੈਂ ਨਾ ਆਖਾਂ
ਤੇ ਤੂੰ ਬੁੱਝੇਂ
ਹਿਰਨ ਦੀ ਕਸਤੂਰੀ ਉਹ,
ਆਕਾਰ ਉਹ
ਜੋ ਬਰਤਨ ਢਾਲ ਲਵੇ,
ਜਗਿਆਸੂ ਉਹ
ਜੋ ਬਹੁਤਾ ਜਾਣਦਾ ਨਈ,
ਸਮਝਣ ਦੇ ਖਿਆਲ ਲਵੇ,
ਕੱਲ੍ਹ ਉਹ ਜਿਸਤੇ
ਯਕੀਨ ਨਾ ਕਰਨਾ,
ਸਦੀਆਂ ਉਹ ਜੋ
ਬੀਤ ਕੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ
ਮਰਤਬਾਨਾਂ ਵਿੱਚ
ਗਈਆਂ ਸੌਂ,
ਲਿਖਤ ਉਹ
ਜਿਸਨੂੰ ਕਹਿ ਜੇ ਕੋਈ
ਵਾਹ! ਕਿਆ ਬਾਤ ਕਹੀ,
ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਉਹ
ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖ
ਮਾਸੂਮ ਬਣਨ ਨੂੰ
ਚਿੱਤ ਕਰੇ,
ਇੱਕ ਰਾਜ਼ ਉਹ
ਗੁਆਚੀ ਚਾਬੀ ਦਾ ਚਾਬੀ ਦਾ
ਬੰਦ ਜਿੰਦਰਾ ਜੋ,
ਖੇਤ ਉਹ ਜੋ
ਕਿਸਾਨ ਪਾਲ਼ੇ
ਬਿਨ ਹਾਲੀ ਬੰਜਰ ਉਹ,
ਸੁਆਹ ਨਹੀਂ ਬਿਨ
ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਅੱਗ ਤੋਂ,
ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਗੁਣ
ਕਿਤਨੇ ਗੁੱਝੇ ਦੱਬੇ ਸੌ,
ਚੱਲ ਹੁਣ ਗੱਲ ਮੁਕਾਈਏ
ਸ਼ਬਾਖੈਰ..
ਫੁਰਸਤ 'ਚ ਮਿਲਾਂਗੇ
ਫ਼ੇਰ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਤੇ ਉਹ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਵਰਗਾ 'ਆਪ' ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ।
ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਇੱਕਲਾ 'ਆਪ,
.
ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਰਮਿਆਨ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਨਹੀਂ,
ਸੋਗ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ,
.
ਮੈਂ ਹੀ ਹਾਂ, ਅਸੀਮ ਚੁੱਪ, ਕੋਈ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਹੀਂ,
ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ, ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ, ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ, ਮਖੌਲ ਨਹੀਂ,
.
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਸੋਚ ਜ਼ਿਹਨ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਰੇਗੀ, ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮੈਂ, ਬੈਠੀ ਬਿਠਾਈ ਇੱਕ ਥਾਂ ਉੱਤੇ,
.
ਪੈਰ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਖੰਭ ਨਹੀਂ, ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਉੱਡ ਰਹੀਂ ਹਾਂ,
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਨੇਰੇ ਵੱਲ ਕੋਈ ਲੋਅ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ,
.
ਸਿਰਫ਼ ਤਦੋਂ ਤੱਕ ਹੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵਧੇਗੀ,
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਹਾਂ,
.
ਦੁਨੀਆਂ, ਉਸ ਲਈ ਹਨੇਰ ਕੋਠੜੀ ਹੈ,
ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਲੱਖਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਨਾਲ ਦਾ ਹੈ,
ਪਰ!
.
ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਅਥਾਂਹ ਚਾਨਣ
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕਾਲ ਨਿਗਲ ਲਏਗਾ,
.
ਮੇਰੀ ਇਕਾਗਰਤਾ ਭੰਗੀ ਜਾਵੇਗੀ,
ਆਪਣੇ 'ਆਪ' ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻
