Super gaint star ਜ਼ਖਮੀ ਸਿਤਾਰਾ

 ਅਕਾਸ਼ ਗੰਗਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ

ਆਰ ਪਾਰ,

ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਕ ਚੰਨ ਹੈ,

ਹਰ ਤਾਰੇ ਦੇ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਇੱਕ

ਖੁਬਸੂਰਤ ਚੰਨ,

ਹਰ ਕੋਈ ਵੱਖਰਾ ਹੈ,

ਤਸੀਰ ਵੱਖਰੀ,

ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਤਸਵੀਰ ਵੱਖਰੀ,

ਸੁਭਾਅ ਅਨੌਖਾ ਹੈ,

ਅਦਭੁੱਤ ਹੈ,

ਹਰ ਧੀਰ ਖੁਬਸੂਰਤ ਹੈ,

ਧਰਤੀ ਉੱਤੋਂ ਵਿਖਦੇ ਨੇ ਜੋ

ਮੋਤੀ ਚਿੱਟੇ ਚੰਨ ਦੀ ਤਾਜ ਹੈ।

ਹਰ ਉਲਕਾ ਮੋਤੀ ਹੈ,

ਹਰ ਮੋਤੀ 'ਪਰੋਟੋ ਸਟਾਰ ' ਹੈ

ਹਰ ਕੋਈ ਵੱਖਰਾ ਜਿਹਾ

ਜੜਿਆ ਮਣਕਿਆਂ ਤੋਂ ਮਾਲ਼ਾ ਵਿੱਚ

ਲੋਕੇਟ ਵਰਗਾ 'ਜ਼ਖਮ ਸਿਤਾਰਾ'

ਤਾਰਾ ਮੰਡਲ ਦਾ ਰਾਜਾ ਹੈ ਉਹ। 

Super gaint star

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

Zindagi da aakhri din ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਖਰੀ ਦਿਨ

 

ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਕੁੜੀ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਜੈਸੀਕਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਰਾਤ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਪਨਾ ਆਇਆ ਕਿ ਉਹ ਪਰਸੋਂ ਮਰ ਜਾਵੇਗੀ। ਉਹ ਘਬਰਾਈ ਵੀ ਅਤੇ ਨਹੀਂ ਵੀ, ਘਬਰਾਈ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਚਾਅ ਪੂਰੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਏਗੀ ਅਤੇ ਹੌਂਸਲਾ ਇਸ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਮੌਤ ਵੀ ਦੱਸ ਕੇ ਆ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੌਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਜਿਉਂਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੈ। ਉਹ ਆਖਰੀ ਦਿਨ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ਨੁਮਾ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜੀਅ ਕੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਮੰਦਰ ਗਈ ਅਤੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਦਿਨ ਦਾ ਵਕਤ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਰੱਬ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ, ਫ਼ੇਰ ਘਰ ਆਈ ਅਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ ਕਿ 'ਮਾਂ ਉਸ ਲਈ ਅਨਮੋਲ ਕੀ ਹੈ?' ਮਾਂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਪਿਆਰੀ ਧੀ'।
ਉਹ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮਾਂ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੋਵੇਗਾ?
ਉਸਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਤੇ ਜੇ ਦੂਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਬਲਕਿ ਇਹ ਸੋਚੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੈ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਉਸਦੇ ਹਾਸੇ ਵਿੱਚ...।
ਉਸਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਅੱਜ ਆਰਾਮ ਕਰੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਰੋਜ਼ ਤਾਂ ਉਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜੈਸੀਕਾ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਕਾਜ ਨੱਕੀ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਲੈਣ ਲਈ ਤੁਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਪਾਣੀ ਲੈਣ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਗਈ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਪਾਣੀ ਭਰਨ ਲਈ ਗਾਗਰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋਈ, ਪਾਣੀ ਆਪ ਉਛੱਲ ਕੇ ਗਾਗਰ ਵਿੱਚ ਪੈਣ ਲੱਗਾ, ਉਹ ਡਰ ਗਈ ਅਤੇ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਉੱਥੋਂ ਚਲੀ ਗਈ।
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਜੋ ਉਸਦਾ ਮਨ - ਭਾਉਂਦਾ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲਾ ਦਰਖ਼ਤ ਸੀ, ਉਸ 'ਤੇ ਬਹਾਰ ਆ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਫ਼ੇਰ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਅੱਜ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ?
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਅੱਗੇ ਤੁਰੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਸੋਨੇ ਦੇ ਸਿੱਕਿਆਂ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਮਿਲੀ, ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕੋਈ ਰਾਹਗੀਰ ਦੀ ਡਿੱਗ ਪਈ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਜਰੂਰ ਹੀ ਲੈਣ ਵਾਪਸ ਆਵੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉੱਥੇ ਹੀ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਰਾਹੀ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ 'ਚ ਬੈਠ ਗਈ। ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਗਈ, ਪਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆਇਆ, ਉਸਨੇ ਇੰਨੇ ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਸਮਾਂ ਲੰਘਾਉਣ ਲਈ ਪੇੜ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਹਾਰ ਅਤੇ ਤਾਜ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਹਾਰ ਅਤੇ ਤਾਜ ਹੀਰੇ- ਜਵਾਹਰਾਤ ਤੋਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਇਹ ਤਾਜ ਆਪਣੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਲਾਇਆ ਅਤੇ ਹਾਰ ਗਲ਼ ਚ ਪਾ ਕੇ ਨੱਚਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਸਨੂੰ ਇੰਞ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਦਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਲੱਗਣਾ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲਾ ਰੱਬ ਹੀ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਹੀ ਰਾਹੀ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਥੇ ਉਲਝਾਈ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਵੱਡਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲਿਆ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੀ ਤਾਜਪੋਸ਼ੀ ਵਾਜੋਂ...।
ਅਚਾਨਕ ਉੱਥੋਂ ਇੱਕ ਸਾਧੂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ' ਹੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਵਣ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ 'ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ' ਸੁਣ ਕੇ ਹੋਰ ਲਹਿਰ ਚੜ ਗਈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ।
ਕੁੜੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਉਹ ਰਾਹੀ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਪੋਟਲੀ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ।
ਸਾਧੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਪੋਟਲੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਾਤ ਹੈ। ਜੈਸੀਕਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸ ਲਈ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਮੋਲ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਵੈਸੇ ਵੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਮਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ।
ਸਾਧੂ ਮੁਸਕੁਰਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਪਨੇ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਜੈਸੀਕਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੱਜ ਉਸ ਨਾਲ ਬੜੀ ਹੀ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਾਧੂ ਫ਼ੇਰ ਹੱਸਿਆ। ਸਾਧੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਉਹ ਸਾਧੂ ਦੀ ਹੀ ਕਰਾਮਾਤ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਅਸਲ ਰੂਪ ਧਾਰਿਆ ਅਤੇ ਇੱੱਕ ਰੁਹਾਨੀ ਨੂਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਗਿਆ।
ਜੈਸੀਕਾ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਹਨ, ਤਾਂ ਸਾਧੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੈ, ਉਸਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ। ਉਹ, ਉਹ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਜੈਸੀਕਾ ਰੋਜ਼ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਜੈਸੀਕਾ ਨੇ ਬੜੀ ਨਿਮਰਤਾ ਤੇ ਚੰਚਲਪਨ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਜੋੜੇ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਚੱਲਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ। ਸਾਧੂ (ਰੁਹਾਨੀ ਸ਼ਕਤੀ) ਫ਼ੇਰ ਮੁਸਕੁਰਾਏ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈ ਰਹੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਲ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਜੈਸੀਕਾ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਧਰਮ ਰਾਜ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਸੱਚੀ ਭਗਤ ਹੈਂ ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਉਮਰ 'ਚ ਭਗਤੀ ਚੰਚਲਪਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਉਹਦੀ ਅਰਾਧਨਾ ਵਿੱਚ ਮਰਨ ਦੇ ਡਰ ਨਾਲ ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਆਵੇਗਾ।
ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਸੁਪਨਾ ਆਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਨਾਂ  ਤੋਂ ਡਰਾ ਕੇ ਪਰਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਫ਼ੇਰ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਧਾਰ ਨਾਲ। ਫ਼ੇਰ ਦਰਖਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਅਤੇ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਖੇਡ ਨਾਲ। ਫ਼ੇਰ ਸਿੱਕਿਆਂ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਮਨ ਪਰਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਲ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਘਬਰਾਈ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਆਪਣੇ ਇਸ ਦਿਨ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਜਿਉਂਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਆਪ ਹੀ ਸੱਚ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਖੂਬਸੂਰਤ ਦਿਲ ਦੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ। ਉਹ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਧਨ - ਦੌਲਤ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਾ ਦਿਲੀ, ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਦਿਲ ਕਰਕੇ ਹੈ।
ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਜੈਸੀਕਾ ਨੂੰ ਵਰਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਇਵੇਂ ਹੀ ਮਾਤ ਦੇਵੇਗੀ ਅਤੇ ਸਿੱਕਿਆਂ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਇਨਾਮ ਵਜੋਂ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦਾ ਖਾਸ ਦਿਨ ਸੀ, ਪਰ ਆਖਰੀ ਨਹੀਂ।
ਜੈਸੀਕਾ ਨੇ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਈ।
ਜੈਸੀਕਾ ਨੇ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਈ।
ਜੈਸੀਕਾ ਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਖਰੀ ਦਿਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਦਿਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻

Albatross ਅਲਬਾਟਰੋਜ

 ਅਲਬਾਟਰੋਜ | Albatross (a bird)

ਜਦ ਜਦ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਚ

ਖਾਮੀਆਂ ਕੱਢ ਕੇ ਖੁਦਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ

ਝਗੜਾ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ,

ਤਦ -ਤਦ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਯਕਦਮ

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਬੋਲਦੀ ਹੈ,

"ਤੂੰ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਉੱਤੇ ਹੈ,

ਚੰਗਾ ਹੈਂ, ਬਿਹਤਰੀਨ ਹੈ,

ਤੂੰ ਹੇਠਾਂ ਵੇਖ,

ਅਤੇ ਧਰਤ ਦੀ ਸਮਤਲ ਉੱਤੇ

ਖੜਾ ਹੋ ਕੇ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗਰਾਂ

ਉੱਚੀ ਅਥੱਕ ਉੱਡਾਨ ਭਰਨੀ ਹੈ,"

ਤੇਰੀ ਉਡਾਨ ਸਭ ਵੇਖਣਗੇ,

ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਅਦਭੁਤ ਪੰਛੀ ਵਾਂਗਰ

ਤੇਰੀ ਇੱਕ ਦੀਦ ਨੂੰ ਉਤਾਵਲੇ ਰਹਿਣਗੇ,

ਬਸ! ਹਾਲੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ

ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਖੰਭਾਂ ਦੀ ਬਨਾਵਟ,

ਆਕਾਰ ਨੂੰ ਚਾਕ ਬਣ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿ,

ਦੇਖਦਾ ਰਹਿ ਬਣਦੇ ਆਕਾਰ ਨੂੰ,

ਕੁਦਰਤ ਛੋਟੇ ਤਿਣਕੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਾਮਾਤ

ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ,

ਹਾਲੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ,

ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਆਕਾਰ ਵਿੱਚ

ਅਦਭੁਤ ਹੁਸਨ, ਮਖਮਲੀ

ਰੰਗੀਲੇ  ਵੱਡੇ ਖੰਭ 

ਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿਸੇ ਜਾਦੂਗਰ ਵਾਂਗ

ਜਾਦੂ ਟੂਣੇ ਜਿਹੇ ਹੀ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ,

ਵਾਂਗ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਟਿਮਟਿਮ ਜਗਣਾ ਹੈ,

ਹਾਲੇ ਉਸ ਸ਼ਮਤਾ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਲਈ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਲੌਰ ਚਾੜ੍ਹ

ਕਿ ਤਾਰੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਲਈ

ਉਨੇ ਹੀ ਦੀਵਾਨੇ ਹੋ ਜਾਣ

ਜਿੰਨਾ ਤੂੰ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਹੈਂ।

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ 🌻

#SugamWrites

Kavita Waangh ਕਵਿਤਾ ਵਾਂਗ

 

ਕੁਝ ਕੱਚੀਆਂ- ਟੁੱਟੀਆਂ ਭੱਜੀਆਂ
ਰੁੱਸੀਆਂ ਥੱਕੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ,
ਕੁਝ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਰਹੀਆਂ ਦੱਬੀਆਂ,
ਕੁਝ ਪਲ਼ੀਆਂ ਠੱਠ- ਹਾਸਿਆਂ ਕੋਲ,
ਕੁਝ ਸੁੰਨ ਸਮਾਧੀ ਧਾਰ,
ਫ਼ਕੀਰ ਹੋ ਰਾਹੋ-ਰਾਹ ਪਈਆਂ,

ਕੁਝ ਉਂਂਞ ਅਵਾਰਾ ਆਸ਼ਕ ਵਾਂਗ
ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗੂ ਰੁਲ਼ ਗਈਆਂ,
ਰਿਸ ਗਈਆਂ ਰੇਤ ਹੀ ਹੋ ਗਈਆਂ,
ਕੁਝ ਕੱਚੀਆਂ- ਪੀਲੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ...।

ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਖਰ ਗਈਆਂ,
ਇੱਕੋ ਫੁੱਲਵਾੜੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਫੁੱਲ ਜਿਵੇਂ,
ਕੋਈ ਸ਼ਹਨਸ਼ਾਹਾਂ ਲਈ ਬਣੀਆਂ,
ਕੋਈ ਸਜੀਆਂ ਉੱਤੇ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਡੇਰੇ,
ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿੱਧ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ
ਹੇਠਾਂ ਪੈਰੀਂ ਵਾਂਗ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ,

ਕਿਸੇ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਪਏ ਹੋ
ਕਈ ਲਫ਼ਜ਼ ਕੱਚੇ ਸਮਝ ਜੋ ਲਿਖੇ ਸੀ,
ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੂਸਬੋਆਂ
ਗਏ ਕਰ ਵਾਂਗਰ ਇਤਰ ਦੇ,

ਕਈ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਹੋ ਗਈਆਂ,
ਕੱਚੀ ਰਬੜ ਜਿਵੇਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ,
ਅਰਥ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਚੇ ਸਨ,
ਕਈ ਅਰਥ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਕਈ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਪੜਨੋ ਥੋੜੇ ਅੱਖਰ ਸ਼ਰਮੀਲੇ ਸੀ,
ਉਮਰੇ ਕੱਚੀਆਂ ਜੋ ਕੁਝ ਲਿਖੀਆਂ ਸਨ,

ਕੁਝ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਭਾਰੇ ਸਨ,
ਜਿਵੇਂ ਸਭ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣ ਰਹਿਸ
ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿਗਿਆਨ,
ਰਾਜ਼ ਸਭ ਨਿਰੰਤਰ ਚੱਲੇ ਨਿਰੰਕਾਰ ਦੇ,

ਫੇਰ ਕੁਝ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਬੈਠ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਕੋਲ ਗਾ ਕੇ
ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ।

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

Manzil De Ishq ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੇ ਇਸ਼ਕ਼

 

ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਮੰਜਿਲਾਂ ਨਾਲ ਹੀ
ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਨੇ,

ਜਾਣਦਿਆਂ ਪਛਾਣਦਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਦਾ
ਸਫ਼ਰ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀ,

ਬੁੱਲੀਆਂ ਦੇ ਹਾਸਿਆਂ ਦੀ
ਦੰਦਾਂ ਵਗੈਰ ਵੀ ਕੀ ਪਛਾਣ ਹੁੰਦੀ,

ਜੇ ਰੁੱਤਾਂ ਇੱਕ ਜਿਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ
ਤਾਂ ਮੌਸਮਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੀ
ਖਵਾਹਿਸ਼ ਏ ਦੀਦ ਨਾ ਹੁੰਦੀ,

ਸੁਹਾਵਣੇ ਇੱਕ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਨਾ ਹੁੰਦੇ
ਗੁੱਝੀ ਕਾਇਨਾਤ ਦੇ ਜੇ ਰਾਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,

ਜੇ ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ ਇਤਫ਼ਾਕ ਰੱਖਦੇ ਹੁੰਦੇ
ਮਿਲਦਿਆਂ ਵਿਛੜਦਿਆਂ ਦਾ
ਅਰਥ ਨਾ ਹੁੰਦਾ,

ਜੇ ਦੋ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੰਗਮ ਨਾ
ਦੋ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਏ
ਸਮਝਣ ਨੂੰ ਫਰਕ ਨਾ ਹੁੰਦਾ,

ਖੁਦਾ ਤੇਰੇ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਜੇ ਕੋਈ ਰਾਜ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,
ਕਾਹਦਾ ਫ਼ੇਰ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਰੁੱਸਣਾ ਮੰਨੋਣਾ ਹੁੰਦਾ,

ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਧਰਤ ਅਸਮਾਨ
ਫ਼ੇਰ ਕਾਹਦੇ 'ਹਿਜ਼ਰ' ਉੱਤੇ ਲਿਖੇ
ਵਾਕ, ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,

ਜੋ ਕੋਈ ਅਧੂਰਾ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਹਨੂੰ ਪਰੋਣੇ ਸੀ ਬੈਠ ਰੋਜ਼
ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਮਣਕੇ,

ਜੇ ਮਿਲਣਾ ਵਿਛੜਨਾ ਨਾ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਹਦੇ ਫ਼ੇਰ ਸੋਹਣੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਤਫ਼ਾਕ ਹੁੰਦੇ,

ਕਿਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਰੂਹ ਦੇ ਹਾਣੀ
ਜੇ ਚੱਲਦੇ ਫਿਰਦੇ ਜਣੇ ਖਣੇ ਨਾਲ ਮੇਲ਼ ਹੁੰਦੇ,

ਕਿਉਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਵਧਣ ਦੀ ਫ਼ੇਰ ਚਾਹਅ ਹੁੰਦੀ
ਜੇ ਮੈਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਰਾਹ ਹੁੰਦੀ,

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ✨

ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ Allah Di Kitaab

ਰੀਝ ਨਾਲ ਜੋੜੇ ਨੇ ਜੋ
ਖੁਆਬ ਅਸਮਾਨ ਵਰਗੇ,
ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਵੇਖ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ,

ਦੱਸ ਕਿੱਥੇ ਧਰ ਆਵਾਂ ਖ਼ਤ ?
ਹਰ ਗੱਲ  ਜੋ ਲਿਖ ਰੱਖੀ ਆ
ਚੰਨ - ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਜਹਾਨ ਨੂੰ,

ਪਤਾ ਦੱਸੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਮਹਿਤਾਬ ਦਾ,
ਹਲਫ਼ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂਰ ਦੀ
ਮੈਂ ਲਿਖੀ ਕਿਤਾਬ 'ਚ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਫੋਲਦੀ,

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

ਇੱਕ ਜਾਮੀ ikk Zaami

 

ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਕੇ ਜਾਮੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ,
ਹੌਲਾ ਕਰਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਕੁਝ ਹਾਲਤਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਝਦਾ ਹੈ,
ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਗੂੰਗੇ, ਕੋਰੇ ਪੰਨਿਆਂ ਉੱਤੇ ਮੱਧਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਉਮੀਦ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਉੱਤੇ ਚੁੱਕੀ ਇੱਕ ਲੋਅ ਵਾਂਗ
ਬੇਵੱਸੀ ਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ।

ਅੱਖਰ - ਅੱਖਰ, ਲਫ਼ਜ਼ - ਲਫ਼ਜ਼,
ਵਾਕ ਵਾਕ ਦੇ ਤੰਦ ਬੁਣਦਾ,
ਕਿਤੇ ਉਧੇੜ ਤੰਦਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਤੋਪੇ ਭਰਦਾ ਹੈ,
ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਾ, ਆਪ ਰੋਂਦਾ
ਅਤੇ ਆਪੇ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਂਦਾ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ।

ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ... ਕੁਝ ਇੰਝ ਹੀ
ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਚੋਟੀ ਉੱਤੇ ਖਲੋ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਬੋਝ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਪਾ
ਹੇਠਾਂ ਦੂਰ ਧੱਕਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ,
ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਹਲਾਤਾਂ ਦੀ
ਖਵਾਹਿਸ਼ ਏ ਦੀਦ ਕਰਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ।

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ🌻

ਕਣ ਕਣ ਏਕ ਓਅੰਕਾਰ' Kan kan Ek Onkaar

 ਸੋਚਣ ਨੂੰ ਜ਼ਰੀਆ ਮਿਲੇ,

ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਕਲਮ,

ਕਮਾਲ ਵਕਤ ਮਿਲੇ,

ਜੋੜਨ ਨੂੰ ਲਮਹੇ ਖਾਸ,

ਸਬਰ ਦੀ ਠੋਕਰ ਮਿਲੇ,

ਸਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਕਤ,

ਕਲਮ ਨੂੰ ਦੁਆ ਮਿਲੇ,

ਖੁਬਸੂਰਤ ਖਿਆਲ,

ਈਰਖਾ ਨੂੰ ਮਾਤ ਮਿਲੇ,

ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਪਰਵਾਹ,

ਰਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਬਰ ਮਿਲੇ,

ਭੁੱਖਿਆਂ ਨੂੰ ਤ੍ਰਿਪਤੀ,

ਚਿੰਤਾ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇ,

ਦਰਦ ਨੂੰ ਹਮਦਰਦ,

ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਮਿਲੇ,

ਕਣ - ਕਣ ਨੂੰ ਢੇਰੀ,

ਮੰਜ਼ਿਲ ਏ ਯਕੀਨ ਮਿਲੇ,

ਸੋਹਣੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਤਪਿਸ਼,

ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਮਿਲੇ,

ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼,

ਕੁਦਰਤ 'ਚ ਸਕੂਨ ਮਿਲੇ,

ਕਣ ਕਣ ' ਏਕ ਓਅੰਕਾਰ'

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

Taarikh

 ਜ਼ਿੰਦਾ ਨੇ ਉਹ ਤਾਰੀਖਾਂ ਜਿਹਨ 'ਚ

ਜੋ ਅਕਸਰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਚੰਗੇ ਪਲ ਮੰਗਦੀਆਂ ਸਨ,

ਵਕਤ ਮੰਗਦੀਆਂ ਸਨ,

ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋਰ ਚੰਗਾ ਹੋ ਜਾਣ ਲਈ।

ਪਰ ਵਕਤ ਵੀ ਨਾ ਰੁਕਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਸੀ,

ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਕੀ ਸੀ?

ਅਧੂਰੀ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਸੰਦੂਕੜੀ ਦਾ ਬੋਝ ਖਿੱਚ

ਫ਼ੇਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤਾਰੀਖ ਵਲ ਵੱਧ ਗਈ,

ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਆਈ ਉਸ ਤਾਰੀਖ ਨੂੰ,

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

#SugamWrites

ਹੌਂਸਲਿਆਂ ਦੀ ਪੈੜ ਉੱਤੇ Honslyan di Ped Te

 ਹੌਂਸਲਿਆਂ ਦੀ ਪੈੜ ਉੱਤੇ..!

ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਆਈ

ਕਲਾਵਿਆਂ 'ਚ ਲੈ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ,

ਕਦੇ ਠੋਕਰਾਂ ਨੇ ਰੁਵਾਇਆ,

ਕਦੇ ਚਲਾਕ ਜ਼ਮਾਨੇ ਨੇ ਗੁਮਰਾਹਿਆ,

ਅਧੂਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੇ ਕਦੇ ਪੂਰੇ ਹੋਣ ਤੱਕ

ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਭੁੱਖਿਆਂ ਵੀ ਸੁਆਇਆ,

ਕਦੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਯਾਦ ਨੇ ਰੁਵਾਇਆ,

ਕਦੇ 'ਨਾਮੁਮਕਿਨ' ਲਫ਼ਜ਼ ਨੇ ਹਰਾਇਆ,

ਸਾਂਭਦੇ - ਸਾਂਭਦੇ ਏ - ਸੁਪਨਿਓ ਤੁਹਾਨੂੰ

ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਆਈ,

ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਤੁਰ ਆਈ ਤੁਹਾਡੀ ਉਂਗਲ ਫੜ ਕੇ,

ਕਿੰਨੇ ਰਾਹ, ਮੰਜ਼ਰ ਵੇਖ ਆਈ,

ਇਸ ਰੰਗੀਨ ਧਰਤੀ, ਜੱਗਦੇ ਅਸਮਾਨ ਦੇ,

ਕਿੰਨੇ ਸਾਹ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਤੇ ਪੁੱਜਣ ਲਈ

ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੇਰ - ਕੇਰ ਆਈ,

ਵੇਖਿਆ! ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਆਈ।

ਪਰ ਫ਼ੇਰ ਕਦੇ ਦਿਲ ਹੋਲਾ ਕਰਕੇ,

ਹਕੀਕਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਰਾਹੋ - ਰਾਹ ਪਾਇਆ।

ਅੰਦਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਕੁਝ ਜਨੂੰਨ

ਜੋਸ਼ ਜਿਹਾ ਭਰਾਇਆ,

ਔਖੇ - ਸੌਖੇ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ 'ਜਿੰਦਗੀ' ਕਹੀਦਾ,

ਮੇਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼, ਨਾਕਾਮੀਆਂ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ,

ਇਸ ਲਈ ਫ਼ੇਰ ਉੱਠ ਖੜ ਚਲ ਪਈਦੈ,

ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਲੈ,

ਕੁਝ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਨੇ

ਹੌਂਸਲਾ ਬੰਨਾਇਆ।

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

Aankre ਆਂਕੜੇ

 ਆਂਕੜੇ ਹੀ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ

ਜੇ ਬੰਦੇ ਸਮਝੇ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ

ਦੇਸ਼ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਤੀਜੇ ਤੇ ਹੁੰਦਾ,

ਮਿਰਗੀ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪਿਆ ਹੋਇਆ

ਜਿਵੇਂ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ,

ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਗਲਤੀਆਂ ਗਿਣਾਵਾਂ ਆਪਣੀਆਂ,

ਇੱਕ ਮੂਰਖ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਇੱਕ ਚਵਲ

ਤੇ ਅਸੀਂ ਮੂਰਖ ਹਾਂ,

ਚਵਲ ਦੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਹਿਮਾਇਤ ਕਰਦੇ,

ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ

ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ,

ਬੋਤਲ ਦੀ ਖਾਤਰ ਜਾਂ ਪੰਜ ਸੌ ਦੇ ਨੋਟਾਂ ਨੇ

ਮੁਰਦੇ ਵੀ ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਲਿਆਂਦੇ,

ਚਵਲ ਬੇਖੌਫ਼ ਕਾਲੇ ਟੂਣੇ ਜਿਹੇ ਕਰੇ,

ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜਿਹੜੇ ਵੋਟਾਂ ਵਿੱਚ

ਤੁਰਨਾ ਸਿਖਾ ਰਹੇ ਹਨ,

ਧਰਮ ਦੀ ਗਠੜੀ ਜਿਹੜੀ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਫਿਰਦਾ,

ਝੂਠ ਨਾਲ ਲਪੇਟ ਸੁੱਟਦਾ ਸੀ

ਗੈਸ ਦੇ ਗੋਲਿਆਂ ਜਿਵੇਂ ਸੜਕਾਂ ਉੱਤੇ,

ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਐਕਸਪਾਇਰ ਗਈ ਹੋ,

ਸੁਧਰ ਜਾ ਸਰਕਾਰੇ! ਸੁਧਰ ਜਾ।

ਪਰ ਕੋਈ ਨੀ!

ਗੱਜਦਾ ਰਹੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਹੁਣ ਕਿੰਨਾ ਵੀ,

ਛੱਪਨ ਇੰਚੀ ਛਾਤੀ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਠੋਕਦਾ ਰਹਿ,

ਹੁਣ ਤਾਂ ਰਾਹ ਭੁੱਲ ਹੀ ਜਾ ਹਾਕਮਾ

ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਅੰਦਰ ਵੜਨਾ ਈ ਨਹੀਂ।

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

Zindagi ki Rasoi jaise

 

जिंदगी की रसोई में बहुत कुछ पक रहा है
यूँ समझों खाना ही है, बहु भोज,
एक डिश है जिंदगी,
मर्ज़ी है हमारी, कैसी भी बनाऊँ,
बहुत मसाले डालो तो कहीं जाकर
पकवान चटपटा बनता है,
मालूम है, ज़्यादा मसाला अच्छा भी नहीं
मगर बाद का अभी क्यों सोचना,

कभी तो ऐसा भी होता है
जो सब्जी मुझे पसंद नहीं
तो हम देखते भी नहीं तरफ़ उसके,
बहुत कहती है माँ हमें कि
ये हमारी सेहत के लिए अच्छी है,
मगर हमें सेहत से कहीं जयादा
मुंह का सवाद जो चाहिए,
फिर कभी जब तबियत खराब हो जाए
तो याद आती है अच्छे पोष्टिक खाने की,

ऐसी ही तो कहीं है जिंदगी,
सब अपने सवाद के हिसाब से हमें चाहिए,
फिर कभी उलझ जाए जिंदगी तो
हमें पीछे छुटी नापसंद बातें याद आती हैं,
काश! हम जिंदगी की उम्मीदों को
थोड़ा सा कम ही रखते,
जिंदगी हर तरह की लज़्ज़तों से भरी है,
फीका, मिर्च मसाला हर तरह से,
थोड़ा ख्याल किया करते
तो सेहत और जिंदगी थोड़ी संभाल लेते,

सुगम बडियाल

Dil De Khayal ਦਿਲ ਦੇ ਖਿਆਲ

ਪਾਣੀਆਂ ਵਾਂਗ ਵਹਿੰਦੇ ਰਹਿ
'ਦਿਲਾ' ਤੂੰ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ  ਲੈ ਕੇ,

ਸੁਣਦਾ ਰਹਿ, ਹੱਸਦਾ ਰਹਿ
ਬੇਫਿਕਰ ਰਹਿ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਤੋਂ,

ਰੁੱਸਦਾ ਰਹਿ, ਫ਼ੇਰ ਮਨਾਉਂਦਾ ਰਹਿ
ਮੌਸਮਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿ ਬਦਲ - ਬਦਲ ਖੇਡ ਖੇਡਦਾ,

ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ
ਕਦੇ ਨੇੵਰਾ ਜੇ ਹੋਜੇ, ਪੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾ ਇਮਾਰਤ ਬਣਕੇ,

ਵਹਿੰਦਾ ਰਹਿ ਕੁੱਲ ਖਿਆਲਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਾ ਕੇ
ਤੁਰਦਾ ਰਹਿ ਆਪਣੀ ਸੋਹਣੀ ਕਿਸਮਤ ਬਣਾ ਕੇ,

ਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿ ਤੂੰ ਗਜ਼ਲਾਂ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀਆਂ
ਤੁਰਦਾ ਰਹਿ ਰਾਹੋਂ ਰਾਹੀਂ ਬੇਸੁੱਧ ਫਕੀਰ ਬਣ ਕੇ,

ਸੱਜਦਾ ਰਹਿ ਦਿਲਾ ਸੋਹਣੀ ਕਾਇਨਾਤ ਬਣਕੇ
ਵਹਿੰਦਾ ਰਹਿ ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਕਲਮਾਂ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਬਣਕੇ,

ਲੈਂਦਾ ਰਹਿ ਅੰਗੜਾਈਆਂ ਜਿਵੇਂ
ਸਵੇਰ ਦੀਆਂ ਨਿੰਦਰਾਂ ਤੋਂ ਉੱਠਕੇ ਨਵੀਂ ਸਵੇਰ ਬਣਕੇ,

ਵਹਿੰਦਾ ਰਹਿ ਤੂੰ ਠੰਡੇ ਪਾਣੀਆਂ ਵਾਂਗ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਸੱਚੇ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਰਹਿ
ਹਰ ਵਕਤ ਪਿਆਸ ਬਣ ਕੇ,

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ

Kisan

 

काश! हम गुलाब होते

 

काश! हम गुलाब होते
तो कितने मशहूर होते
किसी के बालों में,
किसी के बागों में,
किसी मसजिद में,
तो कभी किसी मजहार पे सजे होते,

काश! हम गुलाब होते
हमारे पर पत्थर की निगाहों भी
प्यार से भरी होती,
ना कोई देखता हमें नज़र मैली से,
सिर्फ प्यार और खुबसूरती का प्रतीक होते,

काश! हम गुलाब होते
तो हम सबकी पाक मुहब्बत का
तोहफा होते,
किसी की किताब में,
किसी की जेब पर सजा धड़कन सुनते
किसी के गुलदान में सजते,

काश! हम गुलाब होते,
किसी के आशियानों में,
याँ डाल से कट जाने के बाद भी
किसी पैगंबर के मजारों पर,
यां किसी की पुसतकानों में,

काश! हम गुलाब होते
कितने मशहूर होते,
पाक इश्क़ के तोहफों में
हम भी इज़हार ऐ इश्क़ के
गवाह होते,

काश! हम गुलाब होते
भँवरों से संगीत सुनते,
हवाओं पर खिल खिलकर झुमते,
हम बेबाक होते,
क्योंकि हम तेरे धर्म से जुदा होते,
सज़ा करते हर मंदिर मस्जिद गुरुद्वारे में,
तुम्हारे धर्मों में ना हम पिसा करते

काश! हम गुलाब होते
कितने मशहूर होते,
गुरु, पैगम्बर, हर इंसान
हर मुलक में दिलबर हमारे,
और हम उनके होते,
धर्म के पहरे में हम नहीं आते,
हम हर महान महात्मा की श्रद्धांजलि होते,
और सभी को हम कबुल होते,

सुगम बडियाल❤

Preet ਪ੍ਰੀਤ

 

ਮੈਂ ਫ਼ੇਰ ਲੱਭਾਂਗੀ ਤੈਨੂੰ ਜੜਾਂਗੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਫਰੇਮ ਵਿੱਚ
ਸਮੇਂ ਦੀ ਚਾਪ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਪਲ ਉਧਾਰ ਲੈ ਕੇ
ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਮਾਂ ਆਪਣਾ ਰੋਕ ਲਵਾਂਗੇ
ਖਿੱਚ ਧੂਹ ਕੇ ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਅੱਖਾਂ ਪਿੱਛੇ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ

Sugam Badyal

Main Pher Labhangi Tenu
Jrangi Preet De Frame Vich
Samme Di Chaap Vichon
Kuzz Pal Udhaar Lae Ke
Tere Layi Samma Aapna
Rok Lawange
Khich Dhuh Ke Yaan
Aapni Akhaan Pichhe
Band Kar ke...

Do mausam

 

Loktantr

~ ਲੋਕਤੰਤਰ ~

'ਲੋਕ' ਅਤੇ 'ਤੰਤਰ'
ਅੱਜ ਦੋ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ 'ਚ ਵੰਡੇ ਗਏ
ਲੋਕ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ
ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਝੂਠ ਤੰਤਰ ਚਲਾ ਰਹੀ
ਲੋਕ ਹੋਂਦ ਲਈ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ
ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਅੱਤਵਾਦ ਦੀ ਅਫਵਾਹ ਫੈਲਾਈ ਰਹੀ

'ਲੋਕਤੰਤਰ' ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਹੀ ਹਾਰ ਗਏ
ਝੂਠ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਹੇਠ ਹੁਣ ਤੱਕ
ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਾਸੂਮ ਆ ਗਏ
ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਕਹਿੰਦੀ 'ਅੱਤਵਾਦੀ' ਆ ਗਏ

'ਲੋਕਤੰਤਰ' ਵਿੱਚ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਨੰਗ ਹੋ ਗਈ
ਅਸੀਂ ਦੇਸ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰੀਏ,
ਕਦੇ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਚੋਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ
ਇਹ ਕਾਲੇ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ ਕੁਰਸੀ ਤੋੜ ਰਹੇ
ਹੱਕਾਂ ਦੇ ਰਖਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਖੂਨ ਡੁੱਲਿਆ
ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਘਰ ਦੀ ਰਖਵਾਲੀ ਛੱਡ ਛੱਡ
ਹਮੇਸ਼ਾ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਮਾਰਦੀ,

'ਲੋਕ' ਅਤੇ 'ਤੰਤਰ' ਵਿੱਚ
ਕਾਲੇ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਜਨ ਹਿੱਤੀ
ਮੰਨਿਆ ਨਾ ਫੁਰਮਾਨ  ਜੋ ਜਾਰੀ
ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਦੋ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਤੇ ਵੀ
ਡਾਕੇ ਪੈ ਗਏ,

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤੰਤਰ ਉੱਤੇ
ਅੰਨ੍ਹੇ ਭਗਤ ਜਿਹੜੇ ਕਹਿਣ 'ਸ਼ੇਰ ਬਿਠਾਏ'
ਹਾਸਾ ਹੀ ਹਾਸਾ ਆਇਆ ਕਿ ਧੋਖਾ ਹੋਇਆ
ਭੁਲੇਖਾ ਪੈ ਗਿਆ ਕਲ਼ੀ ਕਰਾਏ ਗਧੇ ਬਿਠਾਏ

ਸੁਗਮ ਬਡਿਆਲ
.......................................................
~ लोकतंत्र ~
लोक और तंत्र
आज दो लफ़्ज़ों में बंट गए
लोग शांत थे
और सरकार झूठ तंत्र चला रही
लोग वजूद के लिए परेशान हैं
और सरकार आतंकवाद की
अफवाह फैला रही,

लोकतंत्र में लोग ही हार गए
झूठ की दीवार नीचे अब तक
कितने ही मासूम आ गए
और सरकार हमें कहती है
'आतंकवादी' आ गए,

लोकतंत्र में इनसानियत नंग हो गई
हम देश की रक्षा करते,
कभी रोटी को चोरों से हैं बचाते
ये काले अंग्रेज़ कुर्सी तोड़ रहे
हक्क के रखवालों का खून बहा
और सरकार घर की रक्षा छोड़ छोड़
हमेशा पड़ोसीयों के घर झांकती,

लोक और तंत्र में
काले कानून को जन हित बताते
माना ना फरमान तेरा जो
दिन दिहाड़े दो दो हज़ार पर भी
डाके पड़ गए,

लोगों के तंत्र पर
अंधे भगत जो कहते हैं 'शेर बैठे हैं'
हंसी छूट गई सोच के
कि धोखा हो गया साथ हमारे
रंग पुते गधे बैठा दिये,

सुगम बडियाल

Sochaa'n