...ਮੈਂ! Main

_ਓਹਦੇ ਤੇ ਮਰ ਮਿਟਣ ਦੀ ਚਾਹ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ ਤੋਂ ਨਿਲੰਬਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। 

ਰਹੇ ਜਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਉਰਮਲ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਹੋਣ-ਹਾਰ ਵਰਕਿੰਗ ਵੂਮਨ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੇ ਗਰਵ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਲਈ ਨਾ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਅੱਗੇ ਅਤੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਹੱਥ ਅੱਡਦੀ ਹੈ। ਗਰਵ ਦੇ ਪਾਤਰ ਓਹਦੇ ਮਾਪੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਚੀਜ਼, ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਜਿਉਂਣ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਿੱਤੀ। ਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਵੀ ਗਰਵ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਪਿਆਰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਬੰਦਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ।

ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਢੋਹਣਾ ਅਤੇ ਢਾਹੁਣਾ ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਲੀਕਾਂ ਤੋਂ ਵਧ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਨੂੰ ਅਣਦੇਖਿਆਂ ਕਰਕੇ ਅਗਰ ਥੋੜਾ ਹੋਰ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਵਿੱਚ ਰਹੀਏ ਤਾਂ ਪੱਲੇ ਪਈ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵੀ ਵੀਰਾਨ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। 
ਉਰਮਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਮੈਅ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਨਹੀਂ ਦਿੱਸ ਰਹੀ ਸੀ- ਪੈਸੇ ਦੀ ਮੈਂ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਹਾਣ ਪੑਮਾਣ ਦੇ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੀ ਚੀਜ਼ ਦੇਖਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ - ਪੈਸਾ। ਬੇਸ਼ਕ ਉਸ ਦੇ ਕੰਮ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਤਾਰੀਫ਼ ਮਿਲਦੀ ਰਹੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ 'ਹੋਰ' ਦੀ ਚਾਹ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਮਿੱਤਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। 
ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਗਰਵ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਅਾਪ ਤੇ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਕੱਪੜਾ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਪਾੜ ਕੇ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਜਾਵੇਗੀ। 
ਸ਼ਾਇਦ ਪੈਸਾ, ਰੁਤਬਾ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰ ਤੋਂ ਬੁਜ ਦਿਮਾਗ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਗੀ ਵਰਕਿੰਗ ਵੂਮਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਸੀ।ਸ਼ੋਟਕਟ ਜਾਂ ਫ਼ੇਰ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਜਿਉਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਬਿਤ ਹੀ ਨਾ ਕਰ ਪਾਈ।

ਉਸਨੇ ਚੰਗੇ ਰੱਜੇ ਪੁੱਜੇ ਬਿਜਨਸ ਮੈਨ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਪਰ ਵਿਆਹ ਸਕਸੈਸਫੁਲ ਨਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਵੱਖ ਹੋ ਗਏ। ਉਸਦੇ 'ਮੈਂ' ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਗਰਵ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦਾ ਕਦੇ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਕਾਬਿਲ ਜਾ ਨਾ ਕਾਬਿਲ ਰਹੀ। ਜੇ ਡਿੱਗ ਕੇ ਵੀ ਚੱਲਣ ਦੀ ਜਾਂਚ ਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਫ਼ੇਰ ਤਾਂ ਰੱਬ ਜਾਂ ਕਿਸਮਤ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। 

ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਹੁਸਨ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਦਾ ਜੋਸ਼, ਗਰਮ ਖੂਨ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੂਰਜ ਢਲਣ ਦੇ ਵੇਲੇ ਹੀ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਠੰਡਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। 

ਆਪਣੇ ਅਤੀਤ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੇਠ ਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੂਰਜ ਅਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਉਹ ਵਕਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ ਦਾ ਘਾਣ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀ ਕਰਕੇ ਹੰਝੂ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਉੱਤੇ ਆਏ ਅਤੇ ਉਹ ਮੁੜੇ ਵੀ ਨਾ।